Już na wstępie zaznaczam, że w rejonach muzycznych penetrowanych przez włoską grupę Lacuna Coil orientuję się kiepsko. Miałem możliwość obejrzeć makaroniarzy w akcji jeszcze zanim musieli zacząć nakładać pomadę na pierwsze oznaki siwizny, tj. na "Metalmanii" w 1999 roku, gdzie kazano im raczej szybko zmywać się ze sceny. Tutaj już przepraszam feministki, bo wiem też, że główną atrakcją zespołu jest anielski wokal Cristiny Scabbii, z której nawiasem mówiąc wciąż niezły kawał dupy, zadający kłam obiegowej opinii, jakoby Włoszki po 40 miały biust po kolana i gęsty zarost na twarzy.

Ale do rzeczy. Najnowszy krążek Lacuny dostałem w prezencie (chyba ludzie mnie nie lubią), więc niech nie dziwi nikogo, że go przesłuchałem i co dalej za tym idzie - opisałem. Pod koniec lat 90-tych Cristina i spółka wyrośli na jeden z głównych towarów eksportowych tamtejszej sceny, ustępując chyba tylko zbieraczom smoczego guana z Rhapsody, reklamowani zaś byli jako gotycka kapela metalowa. Nie wiem, co oznacza ten termin, wiem za to, że więcej o nich czytałem niż słuchałem, a i z dysput prowadzonych w koncertowych kuluarach wnioskowałem, iż znajomość dyskografii tego zespołu nie jest obowiązkowa. Zdaje się to potwierdzać także ich ostatnie dokonanie, zatytułowane "Dark Adrenaline", które - mimo iż wcale nie jest słaba płytą - to raczej prócz, znów przepraszam, walorów estetyczno - wokalnych niesamowitej frontwoman niczym szczególnym w pamięci słuchaczy się nie zakotwiczy. No chyba, że tymi hitami, których jest tutaj parę.

Płyta zaczyna się wręcz perfekcyjnie przebojowo i emocjonalnie kawałkiem "Trip The Darkness", opartym na ciężkawych gitarach i podniosłych klawach zagospodarowujących pustkę tła drugiego planu. Nie dziwary, że chyba jako jeden z pierwszych rzucono ten numer na pożarcie gawiedzi, bo chwytający za gardło refren z Panią Krystyną w roli głównej niejednemu Panu, a może i Pani, rozpali wyobraźnię nie tylko wzruszeniem, ale i niewybrednymi marzeniami. W końcu Scabbia pięknie śpiewając zapewnia, że czeka gdzieś tam na nas w ciemności, nie? W następnym "Against You" jest już może mniej przystępnie, ale za to ciekawiej. Niepokojąca melodyka prowadzi nas przez rytmiczne granie, które podbite damsko - męskim duetem wokalnym i wyszukanym, jak na takie granie, solem gitarowym może nie tylko się podobać, ale i sprawiać wrażenie, że jego zadaniem jest nie tylko zabawienia słuchacza, ale i zmuszenie go do poszukiwania jakiegoś drugiego dna w tym graniu. "Kill The Light" z kolei to znów powrót do krainy evergreenów o bardzo mocnym potencjale radiowym. O żadnej wsi dzięki Panu nie ma tutaj mowy. Fajne, lajtowe granie, tym razem ze świetnie zaaranżowanym śpiewem Andrei Ferro. Brak prowincji nadrabia niestety następujący po nim "Give Me Somtehing More" - gdzie Lacuna Coil na całego zdradza swoje fascynacje syficznym, amerykańskim pseudogotykiem spod znaku bardzo znanego zespołu na E, czyli graniem wmawiającym młodzieży, że restauracje z hamburgerami za oceanem mają kształt średniowiecznej katedry, a bohaterowie komiksów Marvela naprawdę zapierdalają gdzieś tam ponad dachami wielkich metropolii. Człowiek zadaje sobie pytanie, po co ta kaszana Włochom, skoro zaraz potrafią uratować sprawę tak znakomitą ballada, jaką bez dwóch zdań jest "End Of Time"? Niestety takie wypadki powtarzają się już cykliczne do końca tej płyty. Bliźniaczo podano w ten sposób jeszcze drętwy, kiczowaty do granic bólu "Intoxicated", by zaraz załagodzić sprawę bardzo fajnym "Army Inside". Gdyby miast podlizywania się "amerykanckim" efemerydom postawili na takie rozbudowane pod względem klimatu kompozycje, jak "My Spirit", gdzie w 5 minutach trwania dało się zmieścić naprawdę tony poruszającej, ciekawej, poprzetykanej spokojem, wcale nietandetnej muzyki, to byłoby już naprawdę zajebiście.

I tak niestety "Dark Adrenaline" jawi się jako płyta niesłychanie nierówna. Zaraz obok wartościowych, wpadających w ucho, ale i także ciekawych konstrukcji pojawiają się mielizny i oczywiste przerosty formy nad treścią. Nie daje rady nawet cover "Loosing My Religion" chłopców z REM. To trochę jak spacer przez piękny, górski las. Człowiek od czasu do czasu wędruje rozmarzony z głową podniesioną do góry. Niestety za chwilę okazuje się, że choć na każdym drzewie wisi tabliczka z napisem "pomnik przyrody", to zaraz napotyka opakowania po fastfoodach, puszki po coli i zwyczajne gówno obwiązane wstążką papieru toaletowego ze wzorem motylków w krzakach. Po co to Włochom powtarzam? Młodzianami już nie są, kłaniać się nikomu nie muszą, a momentami zdradzają wciąż talent do tworzenia fajnej, dobrej muzyki. Więcej niż 6 z "Dark Adrenaline", nawet przy sprzyjających wiatrach, wycisnąć się niestety nie da.