Są takie chwile w życiu młodego wywrotowca, które zmieniają całkowicie jego pojęcie na temat muzycznej ekstremy. Jakkolwiek młodość mam już raczej za sobą, jednakowoż nigdy nie zapomnę infernalnych wrażeń i diabelskiego piętna, jakie odcisnęły na mojej percepcji choćby takie dzieła jak, "Legion" czy "Deicide" autorstwa trójcy Asheim - Hoffmann - Benton. Dlaczego akurat te płyty? Cóż, bezkompromisowość i infekcyjna postawa okazały się jakiś czas po ich wydaniu satanistycznym ojcem i matką brazylijskiego potwora prosto z krainy Rio Grande do Sul, czyli płyty "Black Force Domain" ekipy trzech braci Kolesne (w tym jednego Camargo, jak kto woli) oraz ich sławnych pobratymców z Rebaeliun, dzierżących w łapach widły takich tytułów, jak mini "At War" czy "Burn The Promised Land". Wszystko to wydarzyło się łącznie na przestrzeni 9 lat i na zawsze zdefiniowało moje własne preferencje w obrębach satanic - death metalu, którego dewizą w tym czasie nie było być może zbytnie pieszczenie się z robotą studyjną, ale duszne, techniczne, przy tym niezmiennie demoniczne, napędzane "Belzeboobem" natężenie, z którego zagęszczonej struktury co rusz wyzierały kozie łby, smród siary i obrazoburcza antyikonografia. Przyznacie, że miało to swój niepowtarzalny urok, powodujący jedno wspomnienie po tych świetnych latach - klasyka! Z tym bagażem wspomnień i nostalgii chwytam najnowszą płytę Krisiun "The Great Execution" i stwierdzam, że zachwyci zapewne wielu z tzw. nowszej, bardziej otwartej generacji fanów metalu, lecz tak naprawdę jest jedynie mglistym ogarkiem, powoli tlącą się iskierką, dogasającą pozostałością "pandemonicznego" pożaru, jaki blisko 20 lat temu Krisiun wzniecili za pomocą swego debiutu i taśm demo.

Już przy okazji poprzedzającej "The Great Execution" płyty "Southern Strom", pomimo zachwytów naszych wielkich opiniotwórczych portali, stwierdziłem iż Krisiun powoli zaczynają robić, to czego ojciec Szatan zabronił im już w czasach ich narodzin. Uginają się pod naporem metalowej opinii publicznej, zarzucającej im napinanie muskułów w jeden rytm i nagrywanie wciąż to nowych patentów. Co za tym idzie bracia rozpoczęli etap upraszczania swoich kompozycji, polerowania ich do granic możliwości i czynienia ich bardziej catchy na "sepulturowatą", przyspieszoną blastem modłę z okresu "Chaos A.D.". Nie chodzi mi o tu bynajmniej, że nagrali na tej płycie cover piosenki Cavalerów, ale o samo brzmienie "Południowej Burzy" i rozwiązania w materii riffów wprost zaczerpnięte z tej produkcji. Ok, pomyślałem - może tak tytułując krążek i nagrywając w ten sposób dźwięki oddają po prostu hołd brazylijskiej klasyce metalowej i wszystko wróci do normy. Tymczasem okazuje się, że był to jedynie wstęp do dalszego coming outu z własnej piekielnej kolebki w stronę rozwiązań przystępniejszych, melodyjniejszych i - co tu dużo mówić - z mojego punktu widzenia nieco łagodniejszych.

"The Great Execution" zaiste wart jest swego tytułu, ale przede wszystkim w wymiarze maestrii wykonawczej i kompozycyjnej. To, co bracia odwalają na tym krążku, traktować należy w kategoriach mistrzostwa świata w opanowaniu swoich instrumentów. Nie jest to żadne novum w ich przypadku, bo każde dziecko wie, co za garami wyczynia Max Kolesne i jak w dziecinny sposób Moyses Kolesne napędza struny swej gitary w trybie 666 km/h. Do tego dodajmy klinicznie przejrzystą produkcję i nikt obojętnie przejść obok tego "produktu" nie może. Album rozpoczyna akustyczne wejście apokaliptycznej gitary flamenco i monumentalne, pompatyczne uderzenia "The Will Of Potency", z wolna przechodzące w "grobowcowe" pateny melodyczne i atak Maxa na podwójnym blaście. Zadziwia także solówka, która swoją manierą przywodzi na myśl bardziej klasyczne rozwiązania heavymetalowe niż to, czym zwykł siekać death - thrash metal. "Blood Of Lions" jest z kolei krokiem w stronę jeszcze bardziej przebojowego grania. Toczy się raczej w średnich tempach, zadziwia zwrotami akcji i charakterystycznym, rytmicznym motywem głównym, zaś skandowany wręcz refren niechybnie uczyni go zadowalaczem publiki podczas występów live.

Prawdziwym majstersztykiem okazuje się też kawałek tytułowy, który nie dość że przypomina stare, dobre czasy, to jeszcze rozwala środkowym, piekielnym przyspieszeniem perkusyjno - gitarowym i częścią "outrową" z wyjącymi slayerowatymi gitarami (vide "South Of Heaven"). Całkowicie rozpłaszcza za to "Extremist", wijący się w mistrzowskim rozstrzeliwaniu blastami oraz rozchwianą, bujającą pracą gitary przelatującej na zmianę dwoma kanałami głośnikowymi. Szpony lizać. Dalej znajdujemy i kolejny element gitarowej akustycznej bajki. Ostatnie momenty trwania "The Sword Of Orion" ponownie sprawnie wplatają elementy hiszpańskiej melodyki w rytmiczną pracę całej sekcji, wprowadzając elementy nawet rozmarzenia i zadumy. Przed nami jeszcze bardzo ciekawy "Extincao em Massa", gdzie rozblastowany, co ciekawe, punk w typie "Dictatorshit" Sepy łączy się w pewnym momencie z nawet nie growlem, a raczej "czegewerowym" darciem japy. I na koniec prawdziwie zniewalający, ponad ośmiominutowy i niemal całkowicie instrumentalny pokaz umiejętności muzyków Krisiun - "Shadows Of Betrayal", który z powodu epickiego zacięcia spokojnie mógłbym nazwać ich deathmetalową wersją takich popisów, jak "Orion" czy "The Call Of Ktulu". Rewelacja!

Mimo tego znaczącego rozwoju muzyki Brazylijczyków, czegoś mi tutaj jednak brakuje. Brakuje przede wszystkim piekła. Po "Southern Sotrm" i "The Great Execution" Krisiun nie jawią się już jako brodate istoty z czarcim rodowodem czy bezkompromisowe komando ochrzczone diabelskim wytryskiem przez Glena Bentona lata temu. Słuchając tego materiału mam wrażenie obcowania ze świadomymi kompozytorami, którym tym razem bardziej niż na własnym rodowodzie zależało na stworzeniu dzieła życia, którego rozpatrywanie tylko w kategoriach satanic - death metalu byłoby nieporozumieniem. "The Great Execution" więc to już nie tylko majstersztyk metalu, ale muzyki w ogóle, który ma dużą szansę dotrzeć do szerszej niż zwykle publiki. Przyznaję się, że po pierwszym przesłuchaniu chciałem sobie popierdolić w recce, jak chybione jest to w tym wypadku rozwiązanie, ale po prostu... za którymś tam odsłuchem rozpuściłem się w zajebistości kompozycji, które ta płyta zawiera. Prześwietne czasy "Black Force Domain" zapewne nigdy już nie powrócą i muszę przejść nad do porządku dziennego, nad faktem, że obecne oblicze Canarinhos to już nie tylko rzecz dla elitarnego grona ekstremistów spod znaku kopyta, szpady i kosmatej fujary. Póki co, metalowe dzieło roku 2011 r. Dziewiątka się należy, bo brak przynajmniej odrobiny starego Lucyfera muszę z zasady ukarać odjęciem jednego punktu.