W roku 1994 zespół KoRn wydał swoją debiutancką płytę. Krytycy byli zachwyceni, płyta jednak nie stanowiła, według mnie, spójnej całości. Wydana dwa lata później "Life Is Peachy" potwierdziła klasę zespołu. Koniec każdego utworu jest początkiem następnego jest to np. szept Davisa albo króciutką improwizacja (genialny jazzowy "Porno Creep"). Dzięki temu albumu słucha się z jeszcze większą przyjemnością niż debiutu.

"Life Is Peachy" zaczyna się od "Twist", czyli dzike odgłosy Davisa podobne trochę do refrenu "Ball Tangue", zresztą na całej płycie Johnatan wydaje z siebie przeróżne dźwięki - od szeptu, przez mruczenie, śmiech, do płaczu ("Kill You"). Swoje zdolności wokalne pokazuje także gitarzysta Head w "Low rider", którą zaśpiewał podczas własnych urodzin. Zauważalna jest nowa inspiracja - hip-hop (słyszana również na następnych krążkach). Na najdzikszym nagraniu według Davisa ("Wicked"), lider zespołu wspomagany jest przez Chino Moreno z Deftones.

Teksty? Mamy tu opowieści o narkotykach, kobietach, dziciństwie i ludziach, którzy je zniszczyli. "No place to hide" to pierwsza, jeśli wziąć pod uwagę tekst, część "Freak on the leash". Piosenka, dzięki której KoRn wkradł się na listy przebojów to "A.D.I.D.A.S." - czyli skrót od "All Day I Dream About Sex" (w radiowej, ocenzurowanej wersji słowo "fuckin" zastępione zostało śmiechem). Płytę kończy wściekły, chory "Kill You", skierowany do krewnej Davisa, która próbowała zniszczyszczyć jego życie.

Korn udowadnia na tej płycie, że jest jednym z najciekawszych i najważniejszych zespołów dekady grających ciężką, psychodeliczną, chorą muzykę.