W 1988 roku zespół Jethro Tull obchodził 20-lecie istnienia. Z okazji tego jubileuszu w lipcu wytwórnia Chrysalis wydała pięciopłytowy box analogowy z archiwalnymi nagraniami formacji pod tytułem "20 Years Of Jethro Tull - The Definitive Collection" (niezaliczany do oficjalnej dyskografii). W wersji kompaktowej materiał ten ukazał się na trzech krążkach. W sierpniu pokazał się wybór najsłynniejszych utworów z tego zestawu na podwójnym winylu i pojedynczym CD. Ekipa Andersona promowała to wydawnictwo w czasie okolicznościowego prawie trzymiesięcznego letniego tournee (czerwiec w USA, lipiec w Europie), podczas którego w sierpniu po raz pierwszy odwiedziła też Brazylię. W czasie tych koncertów za zestawem klawiszy zamiast Don Airey'a zasiadł kolejny muzyk pochodzący z kapeli Fairport Convention, mianowicie Maart Allcock. Co ciekawe, w swojej macierzystej grupie grał na gitarze, lecz dostał propozycję od lidera na wakat klawiszowca i przyjął ją z dobrym skutkiem dla obydwu stron. Podczas występów w ramach scenicznych dowcipów, Iana wwożono na scenę w wózku inwalidzkim, a na zakończenie Anderson, Barre i Pegg byli znoszeni z estrady na noszach po rzekomym zasłabnięciu. Za artystami wisiał transparent "20 lat Jethro Tull" z ręcznym dopiskiem "O nie! Tylko nie kolejne".

Siedemnasty studyjny album Tull, zatytułowany "Rock Island", pojawił się w sprzedaży we wrześniu 1989 roku. Autorem całego materiału był Anderson. W porównaniu do poprzedniej płyty, ta jest bardziej hardrockowa i stanowi przedłużenie pomysłów zapoczątkowanych na "Crest Of A Knave". Na początek mamy piosenkę "Kissing Willie" z melodyjnym i łatwo wpadającym w ucho riffem. Do tego tytułu zrealizowano wesoły i rubaszny teledysk, w którym występują również muzycy. Do najciekawszych numerów na krążku zaliczyć możemy "Rock Island" z dużą porcją gitarowego rocka w otoczeniu fletu. Oprócz tego "Heavy Water", gdzie cała fabuła kręci się wokół melodyjnego riffu. Dobrze brzmi wielowątkowa, najdłuższa kompozycja (prawie osiem minut) "The Whaler's Dues" z leniwie płynącym głównym tematem opartym na elektrycznych zagrywkach gitary. Ze względu na połączenie elementów balladowych z rockowym tempem uwagę zwraca jeszcze kawałek "Ears Of Tin". Bardzo ładnie prezentuje się subtelne i klimatyczne nagranie "Another Christmas Song". Zgrabnie, z posmakiem rockowej ballady wypadło "Strange Avenues" zamykające całość. Pozostałe utwory przedstawiają niezły poziom, ale bez specjalnych uniesień. Można jeszcze odnotować duet mandolinowy Anderson - Pegg w "Big Riff And Mando". Jako dodatek w tej wersji kompaktu otrzymaliśmy trzy pozycje z singla wydanego w listopadzie 1989 roku, będącego fragmentem wrześniowego występu bandu w Zurichu.

Przy realizacji albumu na instrumentach klawiszowych zagrało trzech artystów. W dwóch kawałkach Martin Allcock ("Kissing Willie" i "Strange Avenues"). W czterech gościnnie wystąpił jeszcze niedawno członek Jethro Tull - Peter Vettese ("Heavy Water", "Rock Island", "Undressed To Kill" oraz "Ears Of Tin"). W pozostałych przy klawiszach zasiadał Ian, który dodatkowo zagrał też w dwóch piosenkach na perkusji ("The Rattlesnake Trail" i "Another Christmas Song").

Promocja nowej płyty miała miejsce podczas tournee, które rozpoczęło się koncertem 18 września w Anglii, a zakończyło 10 grudnia w USA w San Francisco. Była to trasa odznaczająca się widowiskowością. Ekipa nie angażowała już dodatkowych osób i postaci, ale w oparciu o własny skład i pracowników technicznych potrafiła rozbawić publiczność okolicznościowymi efektami, scenkami i dialogami, w których przewodził, posiadający niezwykłe poczucie humoru lider, flecista, wokalista i instrumentalista Ian Anderson.