Kiedy "Life After Death", pierwszy koncertowy album Iron Maiden, trafił na sklepowe półki, zespół wciąż był w trasie. Podczas "World Slavery Tour" grupa zwiedziła niemal cały świat, a koncerty rozmachem i atmosferą przebijały wszystkie poprzednie występy i trasy zespołu. Trudno się więc dziwić, że Iron Maiden zdecydowali się wydać płytę koncertową właśnie w takim momencie, dla niektórych najważniejszym w ich karierze.

Mamy na tym krążku (czy raczej dwóch krążkach) prawdziwe "the best of" zespołu - 4 utwory z promowanego wówczas albumu "Powerslave" oraz obowiązkowy zestaw hitów z różnych lat działalności zespołu. Koncert otwiera przebojowe "Aces High" - chłopaki naprawdę dają czadu, chociaż ta wersja jest nieco wolniejsza od studyjnej, a Bruce Dickinson nie śpiewa z taką łatwością, jak na "Powerslave". Ten niewielki zgrzyt zostaje przyćmiony rewelacyjną wersją "2 Minutes To Midnight", a następnie "The Trooper", w którym Bruce nie okazuje litości własnym strunom głosowym.

W części środkowej słyszymy porywające "Revelations" (znacznie podkręcone tempo) i chwytliwe "Flight Of Icarus", po którym następuje monumentalna opowieść o Sędziwym Marynarzu. Czternastominutowy "Rime Of The Ancient Mariner" to gwóźdź programu tego występu - zaskakuje niesamowite zgranie zespołu, świetny galopujący rytm i porywający śpiew Dickinsona. Chwila przerwy i kolejny strzał w dziesiątkę - tytułowe "Powerslave". Zagrane na luzie i z polotem, choć trochę brakuje mi chórków w refrenie, które dodawały sporo magii temu utworowi w wersji płytowej.

Muzycy trzymają wysoki poziom do końca, nie bez powodu album uważany jest za jeden z najlepszych krążków koncertowych w historii rocka i metalu. Dlaczego więc dałem 9, a nie 10? Mimo wspaniałej atmosfery i muzyki, wraz z upływem kolejnych minut Bruce Dickinson zdaje się tracić głos, co najbardziej słychać w "Hallowed Be Thy Name". Nie jest źle, to w końcu wokalista z klasą, ale wokalnie wersja ta odstaje nieco od oryginału zamieszczonego na "Number Of The Beast". W zamian na sam koniec dostajemy czadowe "Iron Maiden", jak zwykle zagrane z punkową agresją, oraz rozbujane "Running Free", w którym Dickinson pokazuje, że jest nie tylko świetnym wokalistą ale i frontmanem.

Warto dodać, że reedycja zawiera także drugi dysk z pięcioma dodatkowymi utworami, wśród których warto wyróżnić świetne "Children Of The Damned" i "Phantom Of The Opera".

"Live After Death" to niezwykły album, porywający energią i urzekający atmosferą. Mimo kilku zgrzytów słucha się go z zapartym tchem i dlatego nie mogę wystawić mu innej oceny niż niezwykle wysoka dziewiątka.