Ciężko pisać o takich zespołach jak Iron Maiden. Żelazna Dziewica to żyjąca legenda, grupa, która odcisnęła piętno na muzyki metalowej. A muszę dodać, iż jest to mój number one, zespół wszech czasów. Dlatego ta recenzja nie będzie zbyt obiektywna. Właściwie będzie całkowicie subiektywna.

Zacznijmy od tego, co widać zaraz na początku - czyli od opakowania. DVD zostało zaprojektowane w formie książeczki (piszę o wersji, którą posiadam, czyli Limited Edition 2 DVD + książeczka). Wszystko sprawia wrażenie raczej solidne - gruba okładka, grube strony książeczki, która jest nierozłączną częścią całego zestawu (tzn. nie można jej wyjąć). A w książeczce całkiem ciekawe fragmenty pamiętników Bruce'a, sporo zdjęć zespołu, jakaś grafika z Eddiem, podziękowania - standardowo, bez fajerwerków.

Przejdźmy jednak do najważniejszej części zestawu - płyt. Na dysku pierwszym ("The Film") znajduje się dokładnie to, na co wskazuje tytuł - film. Ekipa Sama Dunna i Scota McFadyena odwaliła kawał świetnej roboty. Kamery są wszędobylskie, nie dają umknąć nikomu i niczemu. Obserwujemy, co zespół robi przed koncertem, w trakcie koncertu i po nim także. Na scenie i za sceną. Podczas snu, jedzenia czy grania w golfa albo tenisa ("Nicko, Ty już więcej nie grasz!"). Widzimy tutaj, jak wygląda trasa od podszewki. Ekipa rozkłada i składa sprzęt, muzycy przygotowują się do występu, tour manager nie może nad niczym zapanować, a Ed Force One nieustraszenie przemierza niebiosa całego świata. Poza tym mamy też wywiady z muzykami i ekipą (w Los Angeles pojawia się też kilku znanych grajków, m.in. Tom Morello i Lars Ulrich), wygłupy fanów (Japończycy są według mnie trochę przygłupi ;) ), ba, pojawia się nawet ksiądz, który ma na sobie ponad setkę tatuaży Maiden. I wystarczy tego wymieniania, bo do jutra bym nie skończył.

Dysk 2 - szesnaście genialnych wersji koncertowych nie mniej genialnych utworów, zarejestrowanych w różnych miastach. Publika wszędzie reaguje niesamowicie, widać, że dla wielu fanów jest to wręcz święto. Scenografia w wypadku Ironów jak zawsze bez zarzutu - scena stylizowana na starożytny Egipt, fajerwerki, piękna gra świateł. Muzycznie także na najwyższym poziomie.

Cóż można napisać na zakończenie? Harris i spółka podjęli się ogromnie trudnego przedsięwzięcia - i udało się. Zespół ponownie nas zaskoczył i zrobił coś nowego. Nie pozostaje nic innego, jak tylko dać najwyższą notę. Że co tam mamroczesz czytelniku? Że za wysoka ocena? Więc wróć do wstępu, będziesz wiedział, dlaczego. ;)