John McEntee łatwo to w życiu nie miał i mieć zapewne już nie będzie. Od 22 lat jego Incantation to kwintesencja muzycznej partyzantki, uderzenia z "przyczajki", wbijania noża w plecy zinstytucjonalizowanych form religijnych, "antykoniunkturalnej" polityki wydawniczej i ogólnego wypinania owłosionych diabelską szczeciną jajec w stronę świętości i oczekiwań wszelakich. "Vanquish In Vengeance" w zasadzie zaskakuje tylko jednym - tym, że w ogóle powstała. Wszak "Napienty" po wydaniu przecież niezgorszej "Primordial Domination" sprzed 6 lat nieśmiało przebąkiwał o zakończeniu studyjnego wymiaru działalności Szatana z Pensylwanii. Stało się jednak inaczej i bardzo dobrze. "Vanquish In Vengeance" - choć uszyta ze sprawdzonych w bojach na różnych frontach patentów, rozpierdala koźlą mocą, której wielu może tym weteranom jedynie pozazdrościć. Natężenie, duchota, gęstość riffów - wierzcie mi lub nie, to w tym wypadku jedynie mokry, niespełniony sen konkurencji Prezesa. Z tym trzeba się urodzić, tego nie można się nauczyć.

Jeszcze nim nadejdzie część właściwa, postawmy sprawę jasno. Kto sięgnie po ten krążek poszukując w nim jakichś innowacji, niosących w mniemaniu wielu, jedyną nadzieję dla znajdującego się w kolejnym na przestrzeni dziejów rynkowym odwrocie death metalu - srogo się zawiedzie. Incantation, zgodnie ze swoimi odwiecznymi ideałami i ku mojej uciesze, należy do grona zespołów pokładających ufność w klasycznym wręcz pierdolnięciu do tego stopnia, że zakrawa to na jakiś muzyczny atawizm. Jestem za! Potęgi śmierć grania nie budowano na eksperymentach, ale na konsekwentnym brutalnym przekazie i bezpardonowych środkach wyrazu lub jak kto woli - nakurwianiu w pień.

Już sama okładka "Vanquish In Vengeance" - a raczej jej czarno biała konwencja i wertykalny charakter dynamiki obrazka - przywodzi na myśl "Upon The Throne Of The Apocalypse" (próżno tu szukać drugiego "Ibex Moon") sprzed 17 lat. Wprawdzie muzycznie to wciąż piekło, jednakowoż nie tak smolisty kloc, jak ten klasyk. Więcej tutaj dynamiki - choć już uprzedzam, że i miażdżenia walcami nie brak. Wchodzący na dzień dobry "Invoked Infinity" wprost wbija w posadzkę. Nie ma tutaj ani szybkości, ani techniki Nile czy ostrych, metalicznych brzmień gitarowych tnących załóżmy na ostatnim Cannibal Corpse - jest za to napór owianych trupim kadzidłem wiertarkowych, nieprzekombinowanych riffów, pisków gotujących się w kotle gitar, wyrwany wprost z belzebubiej dupy wokal i pokrętnie rozumiana przebojowość, obok której przejść obojętnie po prostu nie można. Dalej uderza melodyjny na immolationową modłę "Ascend Into Eternal" . Wszyscy to znamy - pienia gitar w trybie Roba Vigny i rytmiczne zawiechy. Ten hymn ma jednak do zaproponowania jeszcze coś, czego u dobrych kolegów McEnteego (swego czasu uzupełniającego skład koncertowy) raczej próżno szukać w takiej formie. Mianowicie przepięknego epickiego zwolnienia, zalanego wprost doomowo - apokaliptyczną atmosferą, która w otoczeniu nawalania, na zasadzie kontrastu wspaniale uzupełnia kompozycję, czyniąc ją po prostu porażającą. "Transcend Into Absolute Dissolution" czy "Profound Loathing" z kolei brną już zupełnie we wspaniale wyjącą ślamazarność z masą klasycznych zapożyczeń - w tym najbardziej klasycznych, czyli "Black Sabbath" Black Sabbath. Te rozedrgane zawodzenia wioseł, przestoje, półmroki - ale w śmierćmetalowym wydaniu - palce lizać. Już na tym etapie jestem kupiony, ale po drodze trafiam na największy szlagier "Vanquish In Vengeance" - hipnotyzujący, dobity do dna Szeolu "Haruspex", z motoryką przywodzą na myśl wywlekanie z ciała flaków kołowrotem. Napór, napór, jeszcze raz w zęby i bucikiem w krocze. Do tego rewelacyjnie wkomponowana, cięta żyletką solówka i zgon gotowy. Całość dopina pozornie minimalistyczny kolos "Legion Of Dis" - zakontraktowany na 11 minut powolnego wdeptywania twarzy w grunt, zawierający tym samym pokaz niezwykłej umiejętności Incantation do tworzenia czegoś z (w mniemaniu wielu) niczego. Bicz ukręcony z pojedynczych uderzeń w struny, wwiercających się w mózg sprzęgnięć, pisków i przeciąganego wymiotowania diabolicznego knura w ostatniej fazie zarzynania. Doskonałe zwieńczenie doskonałej płyty.

Mimo tego wszystkiego nie wróżę "Vanquish In Vengeance" jakichś wiekopomnych sukcesów. Po pierwsze Incantation od zawsze stal gdzieś na uboczu. Mimo niekwestionowanej klasy w szerzeniu "devilyrzacji" od zawsze poza czołówką. Świat w końcu po wydaniu "Failures For Gods" dopuścił do koryta Immolation, docenił egipskie wysiłki Nile, nienaruszoną pozostawił pozycję Cannibal Corpse, Morbid Angel czy Vader, wciąż jednak zdawał się mieć wyjebane na Inkantację i to już raczej się nie zmieni. Starzy fani zadadzą pewnikiem pytanie, czy to tak samo zajebiste jak wiekopomny debiut "Onward To Golgotha", młodsi zmienią tytuł na "Infernal Storm" czy "Diabolical Conquest", a ja dla wszystkich mam odpowiedź - nie! Incantation po prostu jak zwykle, bez cienia litości na twarzy zrobił swoje. Zarównał pole bitwy, pokazał dupę, wyciągnął z klasyki ile się dało, kompromitując przy tym wszystkich kwestionujących zasadność stosowania tego typu strategii. O milionie płyt można powiedzieć - uuu innowacyjna albo uuu nic nowego, ale po przesłuchaniu ilu można spokojnie na luzie stwierdzić - kurwa, zajebiste granie. "Vanquish In Vengeance" zdecydowanie należy do tej ostatniej kategorii. "Nie ma jak u mamy Lucyfera... ciepły kąt itd.".