Czego można się spodziewać po płycie z pentagramem na okładce? Oczywiście nowoczesnego, pełnego radosnych improwizacji country rocka. W końcu co druga kapela w Skandynawii gra właśnie takie klimaty, więc czemu z Hellsingland Underground miałoby być inaczej?

Jak już pewnie zauważyliście, jest to raczej osobliwy projekt muzyczny. Śmiem jednak twierdzić, że może on odnieść sukces, bo muzyka, jaka znalazła się na debiutanckim krążku zespołu, jest chwilami naprawdę dobra. Mamy tu album, który z całą pewnością spodoba się wszystkim miłośnikom Allman Brothers Band i innych zespołów z amerykańskiej sceny muzycznej lat siedemdziesiątych. Znalazły się na nim zarówno klasyczne, bluesrockowe przeboje i typowe ballady country, jak i długie, improwizowane partie instrumentalne, kojarzące się z takimi kapelami, jak Ten Years After czy Lynyrd Skynyrd. W dodatku wszystko to zostało porządnie zagrane i zaśpiewane.

Hellsingland Underground to idealny przykład na to, że muzyka nie zna granic. Zespół z powodzeniem mógłby bowiem rywalizować ze swoimi amerykańskimi odpowiednikami. Jego wielką siłą są nie tylko stylizowane na lata siedemdziesiąte aranżacje, ale także świetne melodie, co sprawia, że muzyka broni się sama, bez konieczności powoływania się na mistrzów gatunku. Co do aranżacji - gitary wspomagane są tutaj zgodnie z wymogami gatunku przez organy, pianino i harmonijkę ustną. W klimacie amerykańskiej wsi utrzymane są również wokale - zarówno jeśli chodzi o głos Charliego Granberga, jak i pojawiające się czasem chórki.

Zajmijmy się tym, co możemy znaleźć na "Hellsingland Underground". Do najprzyjemniejszych momentów na płycie należy "Sleeping Through The Hands". To prosty, bluesowy kawałek w starym, dobrym stylu, którego nie powstydziłaby się niejedna uznana amerykańska kapela. Bardzo fajna melodia obudowana jest równie sympatycznymi gitarami, dodającymi kompozycji wiele uroku. Warto też wyróżnić "Northern Country Boy" oraz najkrótszą "Hard Falls" - szybkie, radosne piosenki, które idealnie nadają się na single i nic dziwnego, że właśnie do nich zrealizowane zostały teledyski. Pierwszy z nich znajdziemy zresztą na płycie w charakterze multimedialnego bonusu.

Jeśli chodzi o ballady, możemy je podzielić na dwie grupy. "Shadow Of The Old You" i "Child Of Another Time" to te bardziej rockowe, z bogatszymi aranżacjami, które kojarzyć nam się mogą ze znanymi z filmów flanelowymi potańcówkami. Z kolei "Blue Mountain Blues" i najdelikatniejsza na płycie piosenka "Lost In The Woods" to klimaty bliższe typowemu country. Zwłaszcza ta pierwsza z nich wydaje się być jednak stanowczo za długa. Problemu takiego nie ma natomiast z najdłuższą kompozycją - "Ljusnan Riverside Jam". Jak łatwo się domyślić po tytule, stanowi ona najbardzej rozimprowizowany fragment płyty, w którym muzycy od samego początku dają nam poznać swoje możliwości. Znalazło się tu miejsce nie tylko dla popisów gitarowych, ale także dla pianisty i bębniarza.

Mankamentem debiutanckiego albumu Hellsingland Undeground jest bez wątpienia fakt, że zespół lepiej sprawdza się w głośniejszych kompozycjach. Znajdujące się w drugiej części płyty piosenki i ballady o łagodniejszym brzmieniu nie robią już takiego wrażenia i gdyby nie obecność między nimi "Hard Falls", przy kolejnych odsłuchaniach mogłaby pojawić się pokusa, aby po wybrzmieniu ostatnich dźwięków "Child Of Another Time" po prostu puścić wszystko od początku. Z pewnością nie o to chodziło muzykom, zwłaszcza, że początek i koniec płyty w elegancki sposób są ze sobą splecione. Najsłabsze wrażenie robi na mnie, poza wspomnianym "Blue Mountain Blues", zamykający krążek utwór "God Only Knows".

Na koniec garść faktów na temat, który z pewnością interesował choć przez chwilę każdego, kto miał do czynienia z muzyką Hellsingland Underground. Skąd oni się właściwie urwali? Co ciekawe, założyciel grupy, Charlie Granberg, wcześniej znany był przede wszystkim jako autor okładek płytowych, a także teledysków - między innymi dla takich zespołów jak Katatonia czy My Dying Bride. Dwóch kolejnych muzyków to członkowie hardrockowej formacji Maryslim. Charlie początkowo po prostu zapytał znajomego, metalowego gitarzystę Matsa Olssona, czy nie zna jakiegoś bluesowego wioślarza, a ten okazał się wielkim fanem tego rodzaju muzyki. Ta pasja do gry stanowi duży atut całego albumu. Czuć ją w wielu momentach na płycie i choćby dlatego warto poświęcić jej chwilę uwagi.