Gotthard to jeden z tych zespołów, które nie wnoszą do muzyki nic nowego, a jednak potrafią zjednać sobie słuchaczy. W rodzimej Szwajcarii niemal każdy ich album dociera na pierwsze miejsce najlepiej sprzedających się płyt, chociaż od lat nie wyszli poza swój styl nawiązujący do dokonań takich zespołów jak Whitesnake czy Bon Jovi. Gdzie tkwi klucz ich sukcesu? W nostalgii? Czy może w tym, że ich muzyki po prostu przyjemnie się słucha?

"Domino Effect" pewnie podzieli nieskromny los swoich poprzedniczek. Od pierwszych taktów "Master of Illusion" wiemy, że Gotthard kontynuuje ścieżkę, którą dotąd podążał. Z głośników rozbrzmiewa melodyjny hard rock z domieszką syntezatorowych wtrąceń. Podobnie jest w dalszej części płyty. Momentami muzycy zbliżają się do wypolerowanego rocka z lat 80. ("Gone Too Far"), chwilami natomiast śmiało sięgają do szorstkiego grania z lat 70. ("Domino Effect", "Now"). Smyczki w "The Oscar Goes To You" nadają dramaturgii, dość ironicznej jakby nie było piosence. W balladzie "Falling" nie zabrakło patetyzmu. Niemal każdy utwór cechuje się śpiewnym refrenem, nawet tak zadziorny jak "Heal Me" nie pozbawiony jest przebojowego potencjału. W "Bad To the Bone" słychać flirt z szaleńczą ekspresją w stylu Aerosmith. Na tym tle niespodzianką jest ballada "Where Is Love When It's Gone" z gitarą wprowadzającą atmosferę utworów Dire Straits oraz z uroczą partią akordeonu.

Trudno jednoznacznie odnieść się do muzyki, którą gra Gotthard. Bo, że grają na przyzwoitym poziomie nie ulega wątpliwości. A że grają to samo od lat można traktować zarówno jako wadę, jak i zaletę.