Jazz metal? Jazzujacy rock? Sam nie wiem, czego tu więcej. Ale "Moon is a Dead World" to płyta która płynie, dosłownie. Gdy pada ostatni dźwięk, człowiek ze zdziwieniem stwierdza: "O Boże, to już?" i nie jest to bynajmniej nic złego w tym przypadku. Wręcz przeciwnie! Muzyka grana przez Gospel nie umyka gdzieś koło ucha, potrafi stanowić świetne tło, ale nie, nie być niezauważalna!

Bez skupienia trudno tu wyczuć, kiedy dany numer się kończy, a kiedy następny zaczyna... i nie potrafię w tym wypadku określić tego jako minus. Nie, bo muzyka prezentowana przez Gospel, nie jest monotonna, czy nudna, nie zlewa się w jedno. Jest po prostu płynna, skomponowana tak, iż czasami miałem wrażenie, że słucham prawie godzinnego jam sesion. Ta muzyka tętni życiem od samego początku! Mnóstwo tu brudu, hipnotycznych dźwieków (czasami pozornie chaotycznych), zabawy instrumentami.

Muzyka ta łatwą w odbiorze bynajmniej nie jest i nie ułatwia tego wcale a wcale drący się niemiłosiernie wokalista, jednak na dobrą sprawę, po dłuższej chwili zastanowienia, stwierdzam, że nie widzę tutaj innego wokalu. Z czystym śpiewem to po prostu nie byłoby to samo. Znikłoby po części to życie i te emocje. Zasadniczo nie wiem, czy ta płyta ma jakieś minusy, gdy ją włączam, już po paru minutach odpływam - razem z muzyką. Jest, owszem, mogący nie podobać się wokal, ale tak naprawdę to kwestia przyzwyczajenia. Są na tym albumie rzeczy takie, które ktoś inny mógłby uznać za minusy, jak np. ta cała płynność muzyki, nad którą się tutaj rozwodzę. Dla mnie jednak osiągnięcie takiego efektu to niebywała umiejętność. I w tym przypadku niezaprzeczalny plus. Jedno jest pewne. Ta płyta jest wyjątkowa!