Wczoraj red. Piotr Kaczkowski w Radio 357 przypomniał, że 6 października minie 50 lat od wydania Foxtrot czyli jednej z najlepszych płyt w historii rocka. Wracając do C.A.S. to tej 1 września minęło...25 lat. Wtedy w 1997 roku wyszły jeszcze takie genialne płyty jak OK Computer wiadomo kogo, Album of the Year Faith No More, Sehnsucht Rammstein i moja najlepsza z tamtego roku Anthems to the Welkins at Dusk.

Taka braterska matematyka
Steven>>>>>>>>Ray
chociaż Steven Wilson ma znacznie gorszy wokal

Jednym słowem - lubisz rockowych nerdów ;)

Jeżeli grają coś ciekawego to tak.
Inaczej to nie lubię.

Już myślałem, że narażę się genesisowym hardkorom, ale widzę iż ludziska mają podobne odczucia. Według mnie to jest lepszy materiał niż cała era Collinsa. Nic do niego nie mam, ale w pewnym momencie w latach 80. twórczość Genesis mało co różniła się od solowego Collinsa.
Po prostu według mnie w latach 80. Genesis poszło za daleko z tym uproszczeniem i komercjalizacją muzyki. Oczywiście ja im w głowie nie siedzę. Przypuszczam np., że Mike'owi taka muza zawsze grała w głowie, czego dowodem Mike & The Mechanics.

Niby podobną woltę wykonało Yes, ale ich komercyjny okres jakoś bardziej cenię. Może to subiektywne odczucie, ale wydaje mi się, że po prostu Yes zachowało w muzyce więcej takiej klasy i wysokiego poziomu i takiego ogólnego artyzmu.
Natomiast w Genesis obrazu dopełniają jeszcze te koszmarne infantylne teledyski jak "I Can't Dance", "Invisible Touch" czy słynne "Land Of Confusion" z tymi koszmarnymi kukłami. Tak jak mówię, generalnie nie mam nic do tego ejtisowgo Genesis, ale raczej pojedyncze momenty trawię, bo czasami brzmi jak kpina z tego poważnego progresywnego Genesis z Gabrielem. Szkoda, że dzisiaj członkowie Genesis traktują Raya jak chwilowego najemnika, jakby go nigdy nie było. Np nie brał udziału w nagrywaniu tego takiego ultimate dokumentu o Genesis kilka lat temu (albo i ponad 10 lat temu, nie pamiętam). Tylko z Hackettem dobrze się kuma i coś tam nawet robili razem kiedyś.

Chociaż z drugiej strony, podobnie jak Blaze czy Di Anno, cała jego kariera jedzie na tym, że był wokalistą legendarnej grupy i skrzętnie z tego korzysta. Można nawet polemizować, czy nawet aż za bardzo nie zaadoptował się do polskich warunków. Czy nie rozmienia się trochę na drobne grając na dniach miast, w Jaka To Melodia, Voice Of Poland i tego typu chałturach. Tzn samego grania w mniejszych miejscowościach mu nie bronię, wręcz przeciwnie, chwali się to (jak u Pro-Pain), ale chodzi o rodzaj imprez typu dni miasta. Ciekawi mnie też, czy mieszkając już tyle lat w PL rozumie już polski czy udaje że nie rozumie i głupa pali. A wokalistą jako takim jest świetnym.

Nie byłbym aż taki okrutny dla dzieł ery Collinsa, ale faktem jest, że Genesis poszło wtedy w stronę popu.
King Crimson w latach 80., szczególnie na "Three of a Perfect Pair", też miało bardziej piosenkowe momenty, ale też miało przy tym więcej klasy niż Genesis.
Co do tego albumu, to od początku mi się podobał, chociaż jest dla mnie trochę zbyt balladowy. Pamiętam jednak, że pewnego razu usłyszałem w radiu koncertowe wykonanie utworu tytułowego (chyba z Katowic, na Trójce) i dopiero wtedy zwróciłem uwagę, że odeszli trochę od prostego, przebojowego grania.

A kto jest okrutny, ja po prostu mówię, że mi nie podchodzi ;)

Dla mnie akurat teledysk do "Land of Confusion" jest o wiele lepszy, przede wszystkim ciekawszy, np. od "Congo". Infantylne wydaje mi się dopiero "Land of Confusion" Disturbed.

Bo Disturbed w ogóle jest raczej słabe, a Draiman próbuje lansować zespół kowerując pomnikowe utwory. Czyli obok "Land Of Confusion" także "Sound Of Silence" Simona i Garfunkela.

Wracając do mojej wcześniejszej wypowiedzi. Zaryzykuję stwierdzenie, że Yes to nawet potrzebne było takie odświeżenie formuły, bo jeśli chodzi o skomplikowany wysublimowany prog to jak na owe czasy doszli prawie do ściany. I momentami ich muzyka (oczywiście wybitna) zaczynała jednakże trochę zahaczać o dźwiękową masturbację. Komplikowanie dla komplikowania, milion motywów na utwór, czyli coś z czego później zasłynął Dream Theater. Genesis choć też wybitnie progresywne, to jeszcze aż do tej granicy nie doszło moim zdaniem skromnym.

Mam jednak do nich żal o takie zinfantylizowanie zarówno muzyczne jak i liryczne. Przecież taki dwupłytowy "Lamb Lies Down On Broadway" to jeden z najwybitniejszych koncept albumów w historii rocka. Nie tylko muzycznie, ale też chodzi o całą tą skomplikowaną historię i fabułę. A tu później jakieś głupie wesołkowate pioseneczki jak właśnie "I Can't Dance" czy "Invisible Touch".

Czy ja dobrze widziałem w TV, że Nespresso jest reklamowane przez Petera Gabriela? ;) Mam nadzieję, że to taki commercial funding na rzecz wreszcie nagrania nowej premierowej płyty.