"Nighttime Birds" był bodajże pierwszym albumem The Gathering, jaki usłyszałem. Albumem, który od pierwszych taktów wciągnął mnie tak mocno, że przez dłuższy czas był jedynym, jaki gościł w moim odtwarzaczu. Nie sposób słowami oddać w pełni piękno tego dzieła. Każdy, kto jeszcze go nie słyszał, powinien natychmiast naprawić swój błąd.

W porównaniu do "Mandylion", poprzednika "Nighttime Birds", grupa złagodziła swoje brzmienie. Kompozycje, wypełnione głównie dość łagodnym, choć momentami także ostrzejszym brzmieniem gitar oraz cudownie poetycko brzmiącym głosem Anneke, mają w sobie jakby jeszcze więcej przestrzeni, niż na "Mandylion". Zresztą o kierunku, w jakim podążył The Gathering, dał nam znać "How To Meassure A Planet?" - jak na razie wciąż najnowszy (poza koncertowym "Superheat") album grupy.

Wracając do "Nighttime Birds" - zwolennicy agresywnego grania nie znajdą tu raczej nic dla siebie, zaś wielbiciele "klimatów" będą w siódmym, a może i nawet ósmym niebie. O wybitnym talencie wokalnym Anneke, a także muzycznym - jej kolegów daje nam pojęcie już pierwszy utwór, "On Most Surfaces. Mało jest osób, które tak, jak Anneke potrafią fantastycznie operować głosem. Dziwne, lecz miłe wrażenie zrobił na mnie utwór "Third Chance". Jest znacznie szybszy od pozostałych kompozycji, odrobinę skoczniejszy (zwłaszcza refren) i ogólnie ma bardziej optymistyczny wydźwięk (choć nie w warstwie tekstowej).

Album w całości jest genialny i bez wątpienia nie można mu nic zarzucić. Każdy, kto nie miał jeszcze okazji wkroczyć we wspaniały, melancholijny świat Anneke i jej przyjaciół, powinien zrobić to jak najprędzej. W końcu czas ucieka nieubłaganie...