Ostatnio często odsłuchuję sobie płyty gigantów sceny death z środkowego okresu działalności, bo z nowościami człowiek jest na bieżąco, klasyki z początków sceny zna na pamięć, a te trochę późniejsze często są traktowane nieco po macoszemu. Niedawno padło na "Mercenary" Bolt Thrower i wtedy przypomniałem sobie, że przecież na Rockmetalu jest recenzja płyty jakiejś młodej kapeli podobno grającej podobnie, więc postanowiłem sprawdzić. Posłuchałem i napiszę coś w kontrze do recenzji, zwłaszcza w kontekście porównania do BT.
Bolt Thrower nawet na swoich słabszych albumach, a do takich zaliczam wspomniane "Mercenary" (gwoli ścisłości słabszych na tle całości ich dyskografii, bo słabą płytą się nie splamili) to prawdziwa fabryka niszczycielskich i jednocześnie chwytliwych i zapadających w pamięci riffów, podbudowanych miażdżącym brzmieniem, solidną sekcją i charakterystycznymi wokalami Willetsa czy wspomnianego w recenzji Ingrama. Muzyka z założenia teoretycznie mało finezyjna, a pomimo tego z uwagi na klasę kompozytorską i wykonawczą muzyków porywająca, przy której trudno usiedzieć nie wybijając stopami rytmu centralek, nie machając głową do upadłego i nie wyśpiewując co charakterystyczniejszych fraz z wyżej wymienionymi. Posiadająca, i to jak, ten wspomniany w recenzji groove. Zdaję sobie sprawę, ile wielkich zespołów wydała scena death, ale gdyby miał istnieć jakiś wzorzec death metalu mający oddawać pierwotne założenia tego gatunku, to nie wiem, czy Brytole nie byliby najlepszym kandydatem.

A co mamy tutaj? Dla mnie wystarczyło posłuchać ze dwa numery, żeby wiedzieć nawet bez czytania recenzji, że mamy do czynienia z Amerykanami raczej z południowych stanów, zapewne początkującymi, nawet jeżeli Panowie i Pani przewinęli się już przez sporo niezbyt znanych kapel. Tamtejsza scena regularnie wypluwa tego typu ekipy grające niezbyt rozpędzony death z tendencją do doom i większość z nic jest zupełnie nieciekawa - o ile Amerykanie mieli i mają przepotężną scenę death i trochę naprawdę porządnych zespołów stricte doomowych, o tyle w death/doom jak dla mnie nie potrafią tak jak Europa, choć oczywiście trafiają się wyjątki z wielkim Incantation na czele. Recenzowani tutaj do tych wyjątków nie należą - proste tempa (a wbrew pozorom nawet w tym gatunku jest tu pole do popisu), toporne, ograne na tysiącach albumów riffy, słaby wokal (w życiu nie przyszłoby mi do głowy porównywanie go do tak charakterystycznego wokalisty jak Dave Ingram), podobne do siebie i zlewające się w jedno numery (no może wspomniany "Twist the Knife" nieco się wyróżnia, ale złośliwy napisałby, że bardziej jako najmniej ch....wy niż najlepszy). Groove? Ja nie czuję. Zamiast tego potęgujące się znużenie. Bronią się jeszcze jakoś brzmienie i szata graficzna albumu, ale miałkości kompozycyjnej tego albumu to nie ratuje.
Pomimo że death i doom to moje dwa ulubione gatunki, a do tego jestem wielkim fanem old school'u, to czekając na koniec tej płyty męczyłem się coraz bardziej. W takich klimatach nadal wychodzi tyle dobrych i bardzo dobrych rzeczy (np. ostatnio starzy mistrzowie z Asphyx pokazali, jak to się robi), że nie wyobrażam sobie, żebym jeszcze kiedykolwiek wrócił do tego albumu, bo to zwyczajnie strata czasu. I zdając sobie sprawę z subiektywnego charakteru recenzji i prawa Recenzenta do tego, żeby ten album mu się podobał (zresztą z ciekawości zajrzałem w odmęty Sieci i tych pozytywnych recenzji jest całkiem sporo, a machina promocyjna Century Media działa jak należy), za nic nie mogę się zgodzić z tą ósemką. Jeżeli ten album ma mieć 8, to już wspomniane na wstępie "Mercenary" wyszłoby poza skalę, a jak wtedy ocenić, pozostając przy twórczości BT, takie potwory jak "Czwarta Krucjata" czy "...for Victory"?

No patrz, ostatnio naszło mnie na Mercenary. I az sobie kupiłem. Chociaz zarzekałem sie, ze do wielkiej trójki BT stojącej na polce nic juz nie dołączy (do wymienionych przez Ciebie potworów zaliczam tez those once loyal).
A recenzowane wydawnictwo... Poprawne. I niewiele wiecej mozna o nim powiedziec. To za mało w zalewie podobnych produkcji.

"Those Once Loyal" też sobie bardzo cenię. Odeszli z klasą.

Jeśli chodzi o BT to polecam płytkę warszawskiego zespołu Chainsword, płyta wyszła 27 lutego, kawał świetnego deathowego grania.

Tak, Chainsword jak dla mnie znacznie fajniejszy od FS.