Zaledwie rok po debiucie, w 1988 roku, gotyccy kowboje z Fields of the Nephilim wydają swój drugi krążek. Stanowi on naturalny krok naprzód po "Dawnrazor" i zarazem przybliża zespół do absolutu gothic rocka. "The Nephilim" to dojrzalsza, bardziej zróżnicowana muzycznie i mocniej skierowana w stronę klimatycznego grania wersja pierwszej płyty.

Materiał można podzielić na dwie części: pierwsze pięć utworów to jeszcze wyraźna pozostałość po "Dawnrazor". Choć rozpoczynająca się od cichego bicia serca i sampli z filmu "Imię róży" "Endemoniada" jeszcze tego nie zapowiada. Dopiero w piątej minucie gitara, kreśląca dotąd nieśmiało spokojną melodię, nabiera tempa, a wtórować jej zaczyna złowrogi głos McCoya. Podobnie zbudowany jest "The Watchman", który z kojącej (choć melancholijnej) brzdąkaniny rozwija się w energiczną galopadę. Wokalista Nephilimów już się nie oszczędzał na drugiej płycie i zaczął sięgać do swoich najbardziej piekielnych barw. "Phobia" atakuje motorycznym riffem już od samego początku - motorycznym w dosłownym tego słowa znaczeniu, bo utwór stanowi wyraźny ukłon w stronę Motorhead i brzmi jak demoniczna wersja "Ace of Spades". Następny w kolejce czeka jeden z największych przebojów Fields of the Nephilim: "Moonchild". Z cichych klawiszowych plam i niepokojących szeptów wyłania się kolejny energiczny riff, tym razem jednak o wiele bardziej chwytliwy. Dość nieskomplikowany, lecz wielce czepliwy kawałek, którego nie powstydziliby się mistrzowie gothicrockowych szlagierów z The Sisters of Mercy. Wcale nie gorszy jest "Chord of Souls". Kolejna fajna melodia i wokal McCoya w najbardziej charkotliwej odmianie.

Gdyby komuś jakimś cudem przyszło słuchać tej płyty na oryginalnym winylu, musiałby w tej chwili przełożyć płytę na drugą stronę. Nie miałby wtedy co prawda styczności ze świetną, transową "Shivą" (utwór został pominięty w wersji winylowej), ale odnalazłby się nagle w zupełnie innym klimacie. Do którego "Shiva" doskonale zresztą wprowadza. Tym samym doszliśmy do drugiej części "The Nephilim" - tej bardziej klimatycznej, w stylu "Dawnrazor" i "Vet for the Insane" z debiutu. Od teraz każdy kawałek będzie wspanialszy od poprzedniego. Najpierw "Celebrate": minimalistyczny do bólu, ale jakże zachwycający! Na cały utwór składa się w zasadzie tylko wyraźna linia basu Tony'ego Pettita i szumiący co i raz w tle wiatr. No i oczywiście przepełniony emocjami, wyjątkowo czysty śpiew Carla McCoya. Trochę to przywodzi na myśl najbardziej monumentalne kompozycje The Doors, jak "The End" czy "When the Music's Over". W końcu gitara milknie, znów mamy atmosferyczny sampel z "Imienia Róży" i dochodzimy do "Love Under Will". Tytuł zaczerpnięty z drugiego przykazania Thelemy Aleistera Crowleya: "Love is the law, love under will" - McCoy przez całą swoją karierę będzie bardzo konsekwentny w swoich pozamuzycznych inspiracjach. A co w warstwie muzycznej? Kolejny przejmujący motyw gitarowy (tym razem jednak kompozycję zaaranżowano o wiele bogaciej) i kolejne dramatyczne partie wokalisty: najpierw prawie szepczące ("I need to be alone tonight / Smother me or suffer"), później coraz bardziej w klimacie ("When I'm gone wait here / Discover all of earth's surprises"), aż w refrenie dochodzi do naszej ulubionej barwy piekielnego kaznodziei: "Between the cracks and hollows / The earth is good, the earth is good". Przed finałem po raz kolejny słyszymy klimatyczny fragment "Imienia Róży", a zaraz potem wchodzi linia basu, nieco podobna do tej z "Celebrate". Ale tu już nie ma miejsca na świętowanie, gdyż dotarliśmy do ostatniego wyjścia dla zagubionych. Utwór budzi ciarki na plecach już od pierwszych słów: "Would you pay life's pleasure to see me? / Does it hurt for I want you to remain?". W ogóle tekstowo mamy tutaj esencję najważniejszych motywów nephilimowej liryki: jest mowa o Sumerach (choć to zaledwie wstęp przed nadchodzącą płytą "Elizium"), jest też mowa o przyzywającym podmiot liryczny Cthulhu, czyli najsłynniejszym wielkim przedwiecznym z mitologii Lovecrafta. Sama kompozycja rozkręca się powoli, ale w żadnym wypadku nie nudzi. Dopiero w siódmej minucie główny motyw zaczyna się zmieniać i dochodzimy do najbardziej przejmującego fragmentu kompozycji...

Nefilimowie to w hebrajskich wierzeniach giganci, zrodzeni z obcowania "synów Bożych" z "córami człowieczymi". Fieldsi chyba też musieli obcować z bogami, by nagrać tak rewelacyjną płytę. Na pewno zaś udowodnili nią, że są gigantami - gigantami, których wielkość wykracza daleko poza szeroko pojęty gothic rock. Wystarczy zresztą popatrzeć, jak odmienne stylistycznie zespoły rockowe i metalowe będą się przyznawać do inspiracji twórczością McCoya i spółki. Mojej recenzji możecie nie wierzyć, bo nie potrafię być wobec "The Nephilim" w pełni obiektywny i zawsze będę patrzył na tę płytę przez pryzmat osobistych skojarzeń - ale tym bardziej: przesłuchajcie ją i przekonajcie się na własne uszy o wielkości tego dzieła.