Tu i ówdzie przy okazji tej płyty przebąkiwano o powrocie Fear Factory do korzeni. Licho wie, co owi przebąkiwacze mieli na myśli. Coś jednak jest na rzeczy - płyta zachowuje co prawda klimat poprzedniej, "Obsolete", jednak kilkakrotnie udało się na "Digimortal" wskrzesić sentymenty, i to w duchu bynajmniej nie genialnej "Demanufacture", ale... "Soul Of New Machine".

Że co? Że nieprawda? Proszę zatem wysłuchać w skupieniu na przykład "Acres Of Skin" - skąd my znamy te klimaciki? W dodatku koledze Burtonowi znudziło się wyśpiewywanie melodyjek, toteż akurat on bezwzględnie zaliczył powrót do korzeni (może z wyłączeniem "Invisible Wounds" i "Never End" - typowych Fearfactorowych balladek, skądinąd wyraźnie inspirowanych słynnym już chyba "A Therapy For Pain"). Niektórzy fani grupy po wypuszczeniu "Obsolete" czuli się zaniepokojeni; odzywały się głosy o łagodzeniu, zwalnianiu, nadmiarze klawiszy itp. Ale "Digimortal" taki nie jest. Dino Cazares bowiem trochę schudł i przy okazji odzyskał szybkość w prawej ręce, co słychać praktycznie w każdym numerze (sic!), zatem i jemu powrót do korzeni też się w zasadzie udał. Najbardziej osobliwym zjawiskiem pozostaje jednak niezmiennie Raymond Herrera. Ciekawym jego formy odpowiadam: nic się nie zmieniło, może jeszcze tylko trochę przyspieszył klapanie stopkami.

To w ogóle chyba najbardziej "chora" płyta FF. Partie wokalne są udziwnione i czasami robią wrażenie wrzuconych nie w temat. Mieszankę growlingu i słynnych Bellowskich zaśpiewów przynoszą w zasadzie tylko numer tytułowy i "Linchpin"; w większości pozostałych numerów Burton wydziera się niemiłosiernie - inna sprawa, że to akurat jego najlepsza płyta, dawno już tak nie pracował gardłem. Gitary są tradycyjnie rwane, o wiele bardziej niż na "Obsolete", gdzie Dino i Christian raczej odpoczywali. Chłopcy zrezygnowali też z udziwniania kawałków - wszystko jest w miarę zwarte i treściwe, nudzić się tu bez dwóch zdań nie można. Czasem tylko nie wiedzieć czemu wszystko gaśnie, po czym rozbrzmiewa na ogół czysta gitara Cazaresa - patent może i fajny, ale na "Digimortal" powtórzony o kilka razy za dużo.

Są też nowości. Mamy rap ("Back The F**k Up" - gościnnie Cypress Hill), przetworzone bębny ("Linchpin", "Invisible Wounds", "Back The F**k Up") czy też w końcu wspomnianą już czyst gitarę ("Invisible Wounds"), czasem uzupełnioną... flażoletami (! - "Acres Of Skin"). A klawisze? - zapyta ktoś. Są, to jasne - ale bez obaw, naprawdę bez obaw. Jest ich tyle, ile trzeba - ani więcej, ani mniej - a ponadto w ogromnej większości dostarczają wyłącznie ornamentów i de facto pozostają w głębokim tle. Nic i nikt zresztą nie jest w stanie zagłuszyć Dino Cazaresa. Wpływ elektronicznych produkcji FF na materiał z "Digimortal" jest rzecz jasna wyczuwalny, lecz nie ma mowy o złagodzeniu brzmienia.

Klimatycznie, muzycznie i tekstowo wypadałoby uznać "Digimortal" za kontynuatora "Obsolete". Jednak wbrew pozorom sporo dzieli te dwie płyty. Na "Obsolete" miejscami robiło się nudno - tu tego nie ma. Podejście chłopaków do muzyki zrobiło się takie, jak za czasów "Demanufacture" (w "Damaged" mamy zresztą ewidentne niemal zapożyczenie z "Dog Day Sunrise", jednego z klasyków tamtego wydawnictwa). Nawet brzmienie bębnów pochodzi jakby z tamtego okresu (z wyłczeniem może "What Will Become?"). Całość to jednak generalnie esencja najlepszych momentów z wszystkich poprzednich albumów (także z "Remanufacture" i "Fear Is The Mindkiller"). I tu tkwi siła "Digimortal" - powrót do przeszłości okazuje się być dobrym krokiem w przyszłość. Niezbyt świetlaną dla grupy, jak to już dziś wiadomo...

A może to po prostu metal zjada własny ogon? Nie wiem. Ale posłuchajcie. Warto.