Oj Panie recenzencie, krew mnie zalewa gdy czytam takie bzdury, jakimi nas uraczyłeś. Ale po kolei.

Po pierwsze - sprawa perkusji. Falkenbach to przedstawiciel Viking metalu, czy jak kto woli pagan/folk black metalu. Bardzo częstym i charakterystycznym zabiegiem w tego rodzaju muzyce jest prosta i nieskomplikowana gra perkusyjna. Stopa, stopa, werbel; stopa, stopa przejście itd. Mamy do czynienia z tego typu perkusją w tak wybitnych i znanych płytach jak choćby "Worship Him" Samaela, "A Blaze in the Northern Sky" Darkthrone'u czy pierwszej płycie Burzuma.
Jest to typowe dla black metalu i nie widzę żadnych powodów dla których zespół Falkenbach miałby to zmieniać.

Po drugie: Klawisze - cyt. "W większości przypadków brzmienie znośne, ale trochę za ciepłe i grube. Takie milutkie... Gdzie tu ogień muzyki ludowej, ten zapał..." Jako ogromny fan muzyki ludowej (szczególnie z kresów) zdecydowanie nie zgadzam się z Tobą. W muzyce folkowej mamy właśnie dużo ciepła, wręcz miłości (dlatego tak kocham black/folk - dwa przeciwieństwa). Przecież utwory folkowe to w głownej mierze opis kontaktu człowieka z przyrodą (góry, morze, zwierzęta) oraz etniczne historie z dawnych czasów (jak to Hanka poślubiła Maryjana itp.). Gdzieś ty w muzyce folkowej słyszał ogień - w Behemoth'cie?

Po trzecie: vocal - cyt. "Ciągle taki sam. Czasem growling, ale najczęściej pseudo-folkowe zawodzenie, ale ciągle takie samo". Taa, growl (nie growling - częsty błąd, który recenzentowi nie wypada) i folkowe "zawodzenie" to to samo... Ja powiem tak - na płycie tej mamy do czynieia ze wspaniałą zmianą barw i stylów głosu wokalisty. Kawałki trwają długo, przez kilka minut sycimy nasz umysł pięknymi opowieściami, które wokalista wykonuje perfekcyjnie (miły folkowy śpiew), wtórują nam przy tym doskonałe chórki w stylu choćby Bathory z "Hammerheart". I nagle po tych kilku minutach wokalista daje popis swojego growla - czystego i bardzo wpasowującego się w styl i klimat muzyki - doskonałość.

Polecam płytę, jest doskonała w każdym względzie.