W ostatnich latach thrash metal przeżywa powrót popularności. Nie jest to co prawda aż taki boom, jak w latach 2005-2012, ale ilość i jakość nowych zespołów pozwalają wierzyć, że jeden z najbardziej żywiołowych nurtów w muzyce ma się dobrze. Pochodnie niosą Niemcy, Kanadyjczycy i Amerykanie (czyli nihil novi) - jest w czym wybierać. Doświadczone legendy nadal grają na tyle interesująco, aby naśladowcy czerpali z ich dorobku i nie inaczej jest z najnowszą płytą zespołu Exodus.

Mistrzowie thrashu z Richmond w Kalifornii powracają z pierwszą od siedmiu lat płytą, która ma w sobie na tyle dużo interesujących dźwięków, aby równie mocno zainteresować starych fanów, co zjednać nowych, głodnych brutalności i charakterystycznej gry gitarzysty Gary'ego Holta i towarzyszących mu kolegów.

Krążek "Persona Non Grata" nagrywano i produkowano w czasie, kiedy aktywna była jeszcze formacja Slayer, i mam wrażenie, że Holt nieco się zapatrzył w nie swój zespół, a nawet - jak sam przyznał - nie czerpiąc radości z nowej muzyki spoglądał w stronę Pantery. Nie mogę mu odmówić racji w tym, że thrash, jaki by dziś nie był, to wariacje na temat dobrze znanych dźwięków, ale za to całkowicie nie zgadzam się z tym, że brakuje ekscytujących zespołów. Wydaje mi się, że szybki sprawdzian tego, co dzieje się w Niemczech i Kanadzie dałby duetowi Holt - Altus przykład tego, jak ta muzyka powinna dziś brzmieć, z zachowaniem szacunku dla klasyków. Odświeżanie thrashu to jednak ostatnia rzecz, jakiej spodziewałbym się po Exodusie, zespole, który od jakiegoś czasu stawia przede wszystkim na ilość, a dopiero potem zastanawiając się nad jakością.

"Persona Non Grata" ma w sobie najwięcej wspólnych punktów z "The Atrocity Exhibition... Exhibit A" i gdyby nie Zetro za mikrofonem, byłby to album będący groove - thrashową kontynuacją dwóch kolosów. Nowy Exodus to zarówno zespół, jak i album, który wymaga zdecydowanie więcej niż jednego posiedzenia, aby w pełni docenić godzinę nowej muzyki.

Najlepsze, co znalazło się na płycie, to te rozbudowane utwory, jak tytułowy, klimatyczny i stanowiący kontrapunkt dla energetycznej reszty "Prescribing Horror", ośmiominutowy walec "Lunatic-Liar-Lord" z gościnnym udziałem Ricka Hunolta i Kragena Lum (riffy, sola, wokale), kojarzący się z "Deathamphetamine" oraz wieńczący całość wściekły thrash - punkowy "Antiseed".

W utworach, w których formacja decyduje się na krótsze formy, można by rzec bardziej zwarte i oparte na mniejszej ilości riffów, ma niestety piąte koło u wozu w postaci frontmana, którego linie wokalne zwyczajnie nużą. Gdybym miał mu dać radę, to puściłbym mu debiut Dublin Death Patrol i przypomniał, że piętnaście lat temu był numerem jeden w całej branży, a dziś zdarza mu się brzmieć dość komicznie ("Clickbait"), mocno obniżając ogólną ocenę tej płyty, a ponadto rujnując doskonałe wrażenie, jakie buduje exodusowa sekcja rytmiczna.