Na mieście (w Warszawie - red.) wiszą od jakiegoś czasu plakaty reklamujące "IX Equilibrium". Moi kochani Aluminiowi Blackowcy zachwycają się Emperorem. Pomyślałam sobie - ach, co mi tam, może wkroczę do Ryyyku i posłucham - zobaczymy. No to teraz posłuchajcie słów nawróconej ;]]

Z zewnątrz okładka nie rzuca się specjalnie w oczy - bardzo ciemna, niewiele właściwie na niej widać. Dopiero jak zajrzy się do środka, dostaje się płachtę sztywnego papieru w brązowo-złotych kolorach, która wbrew nastrojowi taśmy, sprawia wrażenie przytulności i ciepła. Ale nie tylko - jest tam też duża grafika, przedtawiająca przemianę człowieka - tyle, że trudno stwierdzić, w którą stronę... Powiedziałabym, że jedna strona wkładki ukazuje samotność, a druga zezwierzęcenie człowieka. Ale to oczywiście moje wrażenie. Tyle o stronie wizualnej.

Nagranie emanuje pasją, dzikością. Większość utworów jest agresywna i bardzo szybka, choć zdarzają się też małe wyjątki.

"Curse You All Men" uderza w słuchacza dawką agresji, szybkością i dynamiką (to chyba będzie jedno z kluczowych stwierdzeń tej recenzji :) W tym kawałku mamy ciekawą linię gitar i wkomponowany mały fragment chóralny.

"Decrystallizing Reason" - dramatyczny, z piękna partia klawiszy. Utwór szybki, ale zwalnia na moment, by w punkcie kulminacyjnym uderzyć w nas słowami "as the stone you have become", a potem znów pogalopować do przodu.

"An Elegy Of Icaros" w porównaniu do pierwszych dwóch jest spokojny, melodyjny, dla mnie jest krzykiem o wolność o bardzo wyraźnej wymowie.

"The Source Of Icon E" - powrót do agresji i szybkości, ale w trochę nietypowej formie. Bardzo nagłe zakończenie, którego jednak można nie zauważyć (nie umiem tego wytłumaczyć... posłuchajcie, a zobaczycie o czym mówię).

"Sworn" brzmi heavy metalowo, a to z powodu sposobu w jaki muzycy wykorzystują gitarę i perkusję - mimo to ma blackowy klimat.

"Nonus Aequilibrium" - niesamowita partia gitar, mnie po prostu wbiła w podłogę. Szybko, ale w pewnym momencie trochę zwalnia i wpada w tajemniczy, i mistyczny nastrój, jednak za chwilę znów powraca do poprzedniego stylu. Kawałek bardzo melodyjny, ale nie powiem o nim, że jest delikatny. Chyba mój ulubiony na tym albumie.

"The Warriors Of Modern Death" - na początek dzwony... przywodzą na myśl "For Whom The Bell Tolls" Metalliki, ale to tylko moment - potem mamy niesamowicie rytmiczny utwór, w sam raz do machania głową :)

"Of Blindness & Subsequent Seers" - znów wolno i dramatycznie. Kawałek długi i nieco męczący, ale mimo to dobrze się go słucha. Dziwne, kosmiczne zakończenie utworu... i całego albumu. Pozostaje niedosyt, że jest tak krótki.

W chwili kiedy to piszę, jestem w trakcie słuchania "IX Equilibrium" po raz już nie wiem który... od 25 godzin na okrągło z przerwą na sen ;) Jest niesamowicie klimatyczny, mroczny, odpowiadający mojemu stanowi ducha... dołujący i nie pozwalający się odprężyć. Po prostu piękny.