"...Duszo - bądź mym zbawieniem, gdy na me ciało opadnie
Ciemność
utkana z łez
wieczornej nostalgii...
Nie odchodź,
gdy zegar wybije ostatnią godzinę Północy,
A cmentarz
z przeraźliwym krzykiem przywoła do siebie me imię..."

Cesarz powrócił! Po dwóch latach milczenia znów wstępuje na Piekielny Tron. Jednym gestem zgniata dumę i gwiazdorstwo swych niedoszłych następców. Mrocznym szeptem wzywa do siebie wszystkich aniołów ciemności, synów nocy, opętanych wyznawców, gotowych oddać za Niego życie... Nikt nie pozostaje obojętny na to wołanie. Hordy posępnych cieni w pośpiechu udają się w kierunku Mrocznego Majestatu. Każdy wie, że za chwilę ponownie otworzy wrota niedostępnej Enigmy, prawdziwej Sztuki. A z gęstej otchłani kolejny raz wynurzy się jedyny Pan i Władca. On, któremu na imię Emperor...

Przedstawienie się zaczęło. Ogień potępienia zapłonął. Mrok zgasił resztki uczuć. Padam na kolana przed Jego Tronem. Tu nie ma litości dla kogoś, kto odważyłby się mieć na nią nadzieję. Nie ma litości dla nikogo. Każda dusza jest tylko popiołem skruszonego Mroku. Bo to ciemność czuwa nad sercami, podstępnie zwabionymi do ognistej Czeluści. To ona pozwala odkryć jak dotąd zakazane tajemnice. Każdy utwór, każdy dźwięk jest hymnem wielbiącym jej piękno i potęgę. Z przerażeniem otwieram każde następne wrota. Bo one coraz bardziej zbliżają mnie do tego najgłębszego celu. Coraz bardziej zbliżają mnie do ognia wiecznego potępienia, do piekła. Ale w przerażeniu tym jest coś nieziemskiego, niesamowitego. Coś pięknego. Grzesznie pięknego. Dlatego brnę dalej po ścieżkach diabelskiego labiryntu. I wcale nie czuję, że się zgubiłam. Bo wędrówka po ślepych uliczkach jest jeszcze bardziej fascynująca. Pozwala odkryć jak dotąd ukryte zakamarki mrocznej podświadomości. Pozwala rozpłynąć się w Nicości, by całą swą duszę obrócić w popiół... Ale stąd nie ma ucieczki. Jakiś odłamek duszy zostaje tu już na zawsze, by móc w ciemne noce nieświadomie(...?) wracać do Królestwa nocnej Chwały. Bo od momentu przejścia przez wrota Enigmy już nic nie będzie wyglądało jak dawniej...

"IX Equilibrium" - symfonia buntu, nienawiści, potępienia. Jedno z najczarniejszych ARCYDZIEŁ najczarniejszego metalu. Jedno z tych najdoskonalszych, diabelsko potężnych, ciemnych, bezkompromisowych... To kolejne potwierdzenie klasy i potęgi Emperora. Kolejny dowód na to, że jeden dotyk Mistrza powoduje natychmiastowy trzask gwiazdorskiej odmiany black metalu.

"...Duszo - ty, która nucisz pieśni samotności i płaczesz
łzami mego smutku
Czuwaj nad
mym drżącym ciałem, nad którym płonie pochodnia potępienia
...I wiatr
zatopi Cię w strumieniu Pustki
Na dno
opadniesz mrocznej otchłani
Rzeźbiąc
zło krwią nienawiści
Znów
otworzysz bramy piekielnych wrót..."