Doogie White na muzycznej scenie rockowej działa już od około trzydziestu lat. Jest wokalistą i kompozytorem. W okresie od roku 1984 do 1988 występował ze swoim własnym zespołem La Paz. Wtedy głównie koncertował i nie zdążył wydać płyty. Udało się to dopiero nie tak dawno, gdy powstał krążek "Granite". Artysta uczestniczył w nagrywaniu wielu znanych i ważnych wydawnictw. Zaczęło się od Rainbow i "Stranger In Us All" (1995). Prawie siedem lat śpiewał w zespole Yngwie Malmsteema i wydał z nim dwa albumy, ostatni w 2005 roku. Jednocześnie udzielał się w ekipie Cornerstone (cztery krążki, wszystkie już w XXI wieku). To są tylko najważniejsze projekty, w których brał udział. Obecnie jest frontmanem zespołu Tank. Biorąc pod uwagę, że wszystkie wymienione składy sporo koncertowały, nie ma co się dziwić, iż White nie zdołał jeszcze do tej pory wydać własnego autorskiego materiału. Ale co się odwlekło - nie uciekło i jesienią 2011 roku ukazał się jego solowy debiut, "As Yet Untitled".

Tytuł płyty tłumaczy się jako "Jak dotąd bezimienny" i świadczy o tym, że muzyk zdaje sobie sprawę, iż wykonał dotychczas ogrom pracy - niekojarzonej niestety z jego nazwiskiem. Nagrania na tym kompakcie stanowią jakoby odzwierciedlenie muzycznych zainteresowań autora, które oscylują wokół hard rocka. Pomysł solowego albumu powstał w czasie, kiedy Doogie przebywał na przymusowym zwolnieniu. Potocznie mówiąc, wyciągnął z szuflady kilka piosenek i postanowił je nagrać, do tego z przyjaciółmi. Kilka utworów powstało już dosyć dawno temu.

Otwierający krążek "Come Taste The Band" został napisany w okresie, gdy White udał się na pierwsze przesłuchanie do zespołu Rainbow w roku 1994. Tytuł jednoznacznie kojarzył się wtedy z identyczną nazwą wydawnictwa Deep Purple i jak się wydaje z tego powodu Blackmore nie włączył go do repertuaru. W nagraniu tym mamy w prologu ciekawe intro na syntezatorach. Spotkałem się z opinią, że nawiązuje ono do "Tarot Woman" zespołu Rainbow. Natomiast ja sięgnę jeszcze wcześniej, gdyż przypomina mi to fragment "Into The Light" Led Zeppelin z "Physical Graffiti". Kolejnym kawałkiem stworzonym w 1994 roku jest "Catz Got Yer Tongue", nawiązujący do brzmienia bandu AC/DC. W identycznym klimacie mamy również "Time Machine". Niektóre propozycje kojarzą nam się bezpośrednio z formacjami takimi, jak Deep Purple ("Dreams Lie Down And Die"), Whitesnake lub Rainbow ("Living On The Cheap" i "Times Like These"). Pozostałe piosenki również nie wnoszą nic nowego, ale zachowują rockową energię i płynność w przekazie. Jest także w zestawie coś na kształt ballady, czyli "Sea Of Emotions". Do słabszych numerów zaliczyć trzeba jednak "Secret Jesus" oraz "Land Of Deceiver". Podsumowując, niezła płyta, której możemy posłuchać, ale zasadniczo nie musimy.

W nagrywaniu longplaya brało udział bardzo wielu muzyków. Praktycznie w każdym utworze mamy zestaw innych wykonawców. Aby przedstawić skalę przedsięwzięcia Doogie White'a i jego przyjaciół, należy ich wymienić wraz z zaznaczeniem macierzystych formacji. Są to: perkusja - Patrik Johansson (Yngwie Malmsteem), Thomas Broman (Glen Hughes); klawisze - Derek Sherinian (Black Country Comunion), Tony Carey (Rainbow), gitara basowa - Neil Murray (Whitesnake), Greg Smith (Ted Nugent), Paul Logue (Edens Curse); gitary - Pontus Norgren (Hammerfall), Marcus Jidell (Royal Hunt), Phil Hilborn (Queen Musical), Mick Tucker (Tank) oraz gościnnie na wokalu Patti Russo (Meatloaf, Cher).