Rage, Therion, Metallica, Deep Purple. Te zespoły maja pewną wspólną cechę - nagrały płytę w towarzystwie orkiestr symfonicznych. Od dzisiaj do tego grona możemy zaliczyć również Dimmu Borgir. Tak, Norwegowie postanowili wnieść coś nowego do swojej muzyki i zaprosili do nagrania muzyków kameralnych. I szczerze mówiąc, było to bardzo dobre posunięcie.

Płyta jest dynamiczna, szybka, agresywna, mroczna. "Żywe" instrumenty klasyczne wnoszą do niej klimat starych horrorów, który miesza się z futurystycznymi, kosmicznymi pejzażami malowanymi przez syntezatory. A wszystko to jest tłem dla brutalnych, mięsistych gitar zbliżonych już bardziej do death niż black metalu, opętańczej perkusji i wściekłego wokalu przeplatanego czystymi wokalizami Vortexa (swoją droga facet zrobił duże postępy).

Dimmu Borgir wyraźnie podąża ścieżką wyznaczoną przez The Kovenant, Arcturus, Mayhem. Może nie porzucili jeszcze kanonów gatunku zwanego black metalem, ale na pewno starają się rozszerzać jego granice. Czy jest to jeszcze black metalem czy nie, nie interesuje mnie to. Liczy sie to, że muzyka jest naprawdę dobra i mi się podoba. Jeśli lubicie szybkie, agresywne granie z wściekłymi wokalami i symfonicznymi pierwiastkami, to ta płyta na pewno przypadnie wam do gustu.