Nie wiem, czy ktoś jeszcze posługuje się wyświechtanym sloganem "syndrom trzeciej płyty"? Generalnie w pewnym momencie spece od muzyki wymyśliły sobie takie coś, że niby zespół zaskakuje debiutem, drugim krążkiem potwierdza swoją formę, a na trzecim powinien czymś zaskoczyć, a jeśli nie, to już od razu jest skazany na bycie pionem i odcinanie kuponów. "Once Upon The Cross", trzeci wyziew Deicide, pokazuje durność tej reguły, bo satanistyczni wymiatacze z Tampa rzeczywiście na nim zaskakują, z tym, że nie jakimiś wywrotowymi pomysłami, a przejawami męczenia buły niestety. Żeby to dostrzec, trzeba pokonać Amerykanów ich własną bronią w postaci powiedzenia "See The Big Picture", czyli wzniesienia się ponad poszczególne kawałki, sprytnie zamaskowane brutalnością i najbardziej obrazoburczą okładką w ich karierze, żeby ocenić ogół, który w tym przypadku monolitycznym dziełem nie jest.

Dziwne, nie? Przecież wszystko się tutaj zgadza: wypatroszony Jezus, miażdżące brzmienie, skład i obecność hymnów w postaci "When Satan Rules His Word" czy "They Are The Children Of The Underworld". Jak dziś pamiętam też premierę i fanów, którzy byli zachwyceni. Prasa branżowa mieszała ten krążek z błotem, zarzucając mu nieczytelne wokale i nienormalną prędkość, co jest o tyle debilne, że z czym niby powinno się jeść death metal? Podstawy do kręcenia kichawą rzeczywiście są, ale w odwrotnym kierunku. Deicide na "Once Upon..." zdecydowanie zwalnia i upraszcza, szczególnie mając w pamięci dwa pierwsze albumy. W tym nie ma nic złego, póki zwalnianie nie zamienia się w ślamazarność, a upraszczanie w zwykłe prostactwo. Z tego, co pamiętam, chcieli być może stworzyć remedium na pokombinowany "Legion", no i operacja się udała, ale pacjent, cóż, chyba do końca w jednym kawałku z tego nie wyszedł. Do pewnego momentu może to bawić. Piekielne intro zwinięte z "Ostatniego Kuszenia Chrystusa" Scorsese, tąpnięcie kawałka tytułowego, "When...." czy "sothisowy" "They Are..." to oczywista, porywająca brutalka doskonała na koncerty. Żadnego udowadniania, kto tu ma żółty hełmik i jest majstrem na całej deathmetalowej budowie. Zdawkowe solówki, refren, samopowtarzalne riffy, cesarski ryk Bentona na pogłosie - to ciosy od razu śmiertelne. Im dalej jednak w te Dantejskie sceny, tym bardziej japa rozdziawia się w grymasie ziewania. Tytuły oczywiście zapadają w pamięć, no bo jak nie pamiętać haseł w typie "Christ Denied", "Confessional Rape" czy "Kill The Christians"? Nie sposób jednak napisać o nich więcej niż to, że są jak 666 dzień pracy w ubojni baranków bożych. Deicide wchodzą, odbijają kartę, zakładają fartuch, z młotami na taśmę i dwaj ubijać, i ubijać, i ubijać... again and again, jak w katarynce. Być może to celowe działanie i w tym miała tkwić siła tego materiału, ale przecież miarą tej siły zdaje się nie powinno być powolne katowanie nudą i algorytmami.

Nie zachwyca także brzmienie płyty. Tym razem Scott Burns, producent dwóch poprzedniczek - "Deicide" i "Legion" - chyba zdecydowanie przesadził z "upiekielnianiem" tej muzyki. Wyszedł sound nie tyle gęsty jak smoła, co zwalisty i ślamazarny, jak Jabba z "Gwiezdnych Wojen", dodatkowo potęgując przytłaczające wrażenie po odsłuchu całości. Mam o to pretensje, bo to nie jest tak, że Deicide nagle otępieli i zapomnieli, jak się robi urozmaicony deathmetalowy materiał. Zróbmy sobie takie małe "CSI Zagadki San Francisco", czy jak to się nazywa, poszperajmy w recenzjach z tamtego okresu i wywiadach udzielanych przez muzyków, a dojdziemy do wniosku, że "Once Upon..." to niestety pierwszy kompromis w ich karierze. "Legion" ponoć nie "zaskoczył" ani wśród fanów, ani na koncertach, ani w biurze Roadrunner Rec. - stąd uproszczenia i "refrenowanie" kawałków. Być może koninkturalnie to wyszło, ale artystycznie nijak się ma do wartości dwóch pierwszych płyt, a jak czas pokazał, okazało się też pierwszym pryszczem, znamionującym nadejście czarnego syfilisu nijakości, która położyła ich niemalże wszystkie następne płyty.

Nie wyciągajmy jednak z tych żalów zbyt krańcowych wniosków. "Once Upon The Cross" to płyta dobra, a miejscami bardzo dobra (pierwsze trzy, cztery numery). Większość pieśni na niej zawartych skutecznie zastąpiła w setliście koncertowej Deicide utwory z poprzedzającej ją płyty. Kto z tzw. "truemetalowców" nie łapie się po jej wysłuchaniu na śliniącym powtarzaniu "Open The Door Jehowa You Whore..."? Także koncept graficzny przykłada spluwę do głowy, waląc niestety ściemę, że słowa "kompromis" Glen Benton w swoim egzemplarzu "Encyklopedii Britannica" nie posiada. Być może w zakresie wizerunku grupy tak rzeczywiście jest, ale jeśli ktoś wmawia mi, że podobnie spawy się mają z muzyką na "Once Upon...", to nara i z Bogiem. Skromne 7 pkt. - dzięki hitom. Nawet ze względu na sentymenty oka nie przymknę, bo w ratowanie dźwięków, w tym wypadku wijących się jak żaba w ciepłym asfalcie, bawić się nie zamierzam.