Chyba nikt nie liczył na to, że na swoim czwartym albumie Deathstars zaprezentuje coś nowego, odkrywczego czy chociażby mocno intrygującego. Owszem, nieobytych w temacie może zaintrygować (niekoniecznie pozytywnie) image Szwedów będący wypadkową Marylin Mansona i (sztucznego czy też prawdziwego) uwielbienia kapeli dla totalitaryzmów, ale biorąc pod uwagę graną przez nich muzykę, nie powinien on jednak dziwić.

Sama warstwa muzyczna to nadal mieszkanka industrialnego metalu i gotyku. Jest tu więc dużo melodii, dużo klawiszy, typowo gotycki wokal, ale i sporo gitarowego grania. Czasami napotykamy żywe, konkretne, mocno energetyczne riffy, których nie powstydziłby się Rammstein ("Chertograd", "Night Electric Night", "Arclight"), a których energia rozmywana jest przez manierę wokalną Whiplashera, ale jest też i utwór, który może pretendować do miana ballady ("Via The End"). Często mamy jednak do czynienia z piosenkowatymi, prostymi, wręcz przesłodzonymi melodiami podlanymi rockowo - gotyckim sosem. I taki właśnie jest (i zapewne miał też być) ten album - piosenkowaty. Wszystko łatwo i szybko wpada w ucho, cały czas jest niemalże "przebojowo". Brak tu jakiejkolwiek oryginalności, ale mam wrażenie, że to efekt również zamierzony - słychać za to HIM, Type O Negative, Cradle of Filth, wspomnianego Rammsteina, Sisters of Mercy, nie mówiąc o Kovenant, który jest zapewne wzorcem muzycznym Deathstars.

Zamierzony brak oryginalności nadrabiany jest poprawnością - fani tego rodzaju muzyki nie będą mieli problemów z zaakceptowaniem "Night Electric Night", który w swoim gatunku jest naprawdę dobrą i solidną produkcją. Takie utwory, jak "Mark of The Gun" czy (również dzięki niezłemu kobiecemu wokalowi) "Blood Stains Blondes" zostają na długo w pamięci słuchacza. Płyta ta przekonuje, że nie zawsze oryginalność musi być ważniejsza od luzu, dobrej zabawy i bardzo poprawnego wykonania.