Po wydaniu "1. Outside" w 1995 roku, wszyscy czekali na obiecany ciąg dalszy cyklu - w końcu David Bowie zobowiązał się wydawać po jednej płycie rocznie. Jednak przez cały następny rok panowała cisza, a gdy wreszcie w 1997 została przerwana, nie stało się to za sprawą zapowiadanego "2. Contamination", lecz kompletnie niezwiązanego fabularnie z poprzednim krążkiem "Earthling".

Bowie tłumaczył się, że ten album wyszedł mu w tzw. "międzyczasie" i że po zakończeniu promującej go trasy, możemy spokojnie oczekiwać kontynuacji "Outside". Jak dziś już dobrze wiemy, słowa nie dotrzymał...

Ale to nie znaczy, że "Earthling" należy od razu bez mrugnięcia okiem zjechać i skrytykować. Pod względem brzmieniowym, można go śmiało uznać za kontynuację poprzednika, mimo że Bowie poszedł na "Ziemianinie" zdecydowanie w stronę klasycznych piosenek, a nie improwizacji, jak miało to miejsce na "Outside". Jest zdecydowanie bardziej przebojowo i elektronicznie - słychać na tym albumie wyraźne wpływy ambitniejszego techno i jungle (perkusja!). Przekonuje o tym już otwierający płytę singiel "Little Wonder": cięte klawisze doskonale współgrają z dynamicznym loopem perkusyjnym, no i oczywiście śpiewem samego Davida. Dokładnie ten sam patent słychać w "Battle For Britain", z tym że tutaj już więcej do powiedzenia mają gitary. Bardzo ciekawie prezentuje się "Seven Years In Tibet" - "parowa", industrialna perkusja żywcem wyjęta z NINowego "Closera", w tle spokojna melodyjka i majaczenie Bowiego. Gitarowego refrenu naprawdę można się nie spodziewać. A jeszcze ciekawiej prezentuje się mandaryńska wersja językowa, zamieszczona na singlu.

Największym zgrzytem płyty jest moim zdaniem przesadzony w swojej dance'owości i przeładowany elektroniką "Dead Man Walking". Na szczęście zaraz potem rekompensuje go mój osobisty faworyt - "Telling Lies". Skradająca się zwrotka, przestrzenne klawisze i monotonny refren "telling lies", przechodzący płynnie w pojękiwanie Bowiego "feels like something's gonna happen this year" chwytają od pierwszego przesłuchania. A jeszcze mamy przecież największy hicior z "Earthling", czyli zilustrowany niezapomnianym klipem z udziałem Trenta Reznora "I'm Afraid Of Americans". Charakterystyczny, pykający motyw i oparty na klasycznie industrialnym riffie refren nie mogły nie wyciągnąć tego kawałka na szczyty list przebojów.

Nie bacząc na to, co mogliśmy mieć, a skupiając się na tym, co otrzymaliśmy - "Earthling" to bardzo dobry album. Warto się nim zainteresować chociażby z racji tego, iż zdaje się, że to ostatni krążek Bowiego o tak niekomercyjnym brzmieniu.