Nareszcie doczekałam się nowego albumu Closterkeller. Jest! Świeżutki i pachnący... Szkoda tylko, że taki krótki.

Jakie wrażenia poza tym? Dodajcie do "Cyan" jeszcze więcej energicznego grania gitarek, perkusji, całą gamę różnych brzęczków, dźwięczków, szumów i innych dziwactw z klawiszy rodem, jeszcze bardziej żywego wokalu Anji... a i tak sobie nie wyobrazicie tego co się dzieje na tej płytce...

Teksty - krótko mówiąc i nie bawiąc się w żadne interpretacje (bo tego nie cierpię!): najlepszy "Fortepian". Nie wiem skąd i dlaczego, ale teksty Anji jakoś dziwnie do mnie trafiają. Zresztą chyba nie tylko do mnie (nieprawdaż?).

Płyta zmienia klimat z minuty na minutę, a raczej z kawałka na kawałek. W pierwszych słychać jeszcze stary dobry Closterkeller, potem taki trochę inny, "zaśmiecony" (czyt. urozmaicony) odgłosami z klawiszy. Potem coraz więcej cięższych, mechanicznych a nawet kosmicznych dźwięków, prawie jak z "Gwiezdnych wojen". W jednym czy dwóch z ostatnich utworów nawet wokal jest przepuszczony przez kompiuter. To wszystko powoduje, że ta płyta jest zupełnie inna niż poprzednie. Po pierwsze ciekawsza, po drugie żywsza, po trzecie inna, a przecież nikt nie lubi nudy w muzyce. Kojarzy mi się to dokładnie z taką samą "ewolucją" ostatnich płyt Moonspella, Samaela (patrz: "Passage"), nawet Depeche Mode...

Dla mnie to rewelacja, ale Wiem, że jest duże grono ludzi, którym to się strasznie nie podoba. Chyba będą niestety musieli zmienić się w fanów innego zespołu (skąd my to znamy...?) lub poprzestać na słuchaniu "Cyan" i poprzednich wytworów Closterkeller. Reszta niech skacze zaraz do sklepów po "Graphite". Polecam gorąco.