"Niedziela. Trzeci października, godzina 6 po południu, deszcz... Otrzymałem rozkaz wykonania wyroku na siedmiu więźniach". Tak się zaczyna nowa płyta Holendrów z Carach Angren, specjalizujących się w koncept albumach. Płyta "Where The Corpses Sink Forever" zawiera kilka makabrycznych historii splecionych losem pewnego egzekutora i okrucieństwem wojny. Dla niezorientowanych w twórczości tego zespołu - wystarczy rzut oka na okładkę i już wiadomo, że na happy end nie ma co liczyć.

Carach Angren gra tzw. symfoniczny black metal. Nie będę ściemniał, że oto w danym fragmencie słyszę echa Wagnera, a w innym np. więcej Mahlera. Niech to cholera, za cienki jestem w uszach na takie zabawy. Mam jednak niezawodny wskaźnik, który pozwala mi określić, czy muzyka, jaką para się ta kapela, przemawia do mnie czy też nie. Otóż, jeżeli słuchając symfonicznego black metalu przewracam ślepiami i wiję jęzorem niczym Gene Simmons (oczywiście w miarę moich skromnych możliwości anatomicznych) albo zaczynam syczeć, jak Janusz Korwin-Mikke podczas próby obalania bądź cementowania kolejnego stereotypu, to znaczy niezawodnie, że słyszę dobry (sic!) black metal. No cóż, po słuchaniu tego albumu najczęściej chce mi się pić, a i ból mięśni przy gałkach ocznych się pojawia.

Głównym kompozytorem w Carach Angren jest klawiszowiec Ardek (prawdziwe nazwisko - Clemens Wijers). To słychać na tej płycie doskonale. To jego orkiestracje kreślą główne motywy. Nie są tylko dodatkiem do gitarowych riffów. Na szczęście Clemens nie jest niewolnikiem jakiejś chorej ambicji i nie upakował dźwięków ile się tylko dało. Niektóre fragmenty są gęste, ale w innych jest sporo przestrzeni i co najważniejsze jest wytworzona odpowiednia atmosfera. Warto też podkreślić, że w niektórych utworach na skrzypcach zagrał nijaki Nikos Mavridis. To dodaje trochę szlachetności muzyce. Nie oznacza jednak, że orkiestracje z klawiszy i Ardekowego kompa brzmią zbyt sztucznie. Nie bójcie żaby, jest dobrze.

Równie istotne w kreowaniu makabrycznego klimatu są wokale Seregora (prawdziwe nazwisko - Dennis Droomers). Nie zdziwiłbym się, gdyby Dennis w szkolnym wieku zamiast rozrabiać chodził na zajęcia kółka teatralnego. Sposób, w jaki wypruwa on z siebie kolejne fragmenty tekstów, świetnie współgra z bliskimi muzyce filmowej orkiestracjami Ardeka. Jeśli chodzi o gitary Seregora, to czasami pod względem głośności pozostają one trochę zbyt wycofane. Dla niektórych słuchaczy może to być mankamentem tego albumu. Jednak partie gitar same w sobie są bardzo dobre i dodają dźwiękowej agresji, a bywa też, że piękna. Ciekawe jest ich brzmienie. Kojarzyć się może na przykład ze starszymi nagraniami Rotting Christ. Jakby określił to pewien znany gitarzysta - jest mniej buły, a więcej dżyndży. Mnie ten sound przekonuje. Podobnie, jak brzmienie perkusji Namtara (prawdziwe nazwisko - Ivo Wijers). Szczególnie lekko "klapnięty" werbel świetnie się odzywa. Na blastach ciszej terkocze, a na akcentach chłoszcze bez litości.

Słuchać płyty "Where The Corpses Sink Forever" i nudzić się jest niezwykle trudno. Już intro zatytułowane "An Ominous Recording" wprowadza napięcie, które nie zanika w następnym numerze: "Lingering In An Imprint Haunting". Ten utwór to hicior symfonicznego blacku, w którym talent wokalisty błyszczy jak czarny onyks. Następny "Bitte Totet Mich" poraża już od początku wściekłym naparem. Gitary w tym numerze mają swoje arcymomenty. "The Funerary Dirge Of A Violinist" zawiera liryzm, epickość, wściekły jad i wreszcie motorykę wyzwalającą headbanging. Prześwietny numer. W najbardziej chyba chorym pod względem tekstu "Sir John" jest smolista potęga, której pozazdrościć Holendrom może nawet Morbid Angel. Następny utwór, "Spectral Infantry Battalions", jest daleki od piosenkowych form, to już w zasadzie muzyka do teatru... wojny. "General Nightmare" kontynuuje militarny sznyt, choć już bliżej konwencji blackmetalowego utworu. W "Little Hector What Have You Done?" kapela zapierdziela, jak opętana, a refren zdradza objawy pewnego rodzaju przebojowości. Podsumowujący album "These Fields Are Lurking" to kolejne świadectwo nieprzeciętnej wyobraźni muzyków, a melodia kończąca tę kompozycję prześladuje słuchacza do następnej "niedzieli, trzeciego października...".

Za okładkę odpowiada Erik Wijnands. Frontowy obrazek jest ok, ale tak naprawdę wszystko, co najciekawsze, schowano do środka. Są tam "chore" fotki nawiązujące do tekstów piosenek. Szczególnie zdjęcie Generała Koszmaru robi wrażenie. Kurcze blade, nawet raporty z sesji nagraniowej tego albumu są zajebiste (do odnalezienia na YT). Może ktoś będzie jęczał, że symfoniczny black metal najlepsze lata ma za sobą, więc ta płyta jest nie na czasie. Może ktoś będzie ględził, że brzmienie gitar "niedożywione", a orkiestracji więcej niż ustawa przewiduje. Olać to! Ta płyta ma nawiedzony klimat, który Carach Angren wytwarza z taką łatwością, że aż strach się bać, co jeszcze wymyślą w przyszłości.