To moja ulubiona płyta Budgie. Zainteresowałem się muzyką Budgie dzięki Metallice i Larsowi Ulrichowi, który wypowiada się o niej tak entuzjastycznie. Ja osobiście nie popadam w aż taką euforię, choć bardzo tę kapelę lubię i oczywistego wkładu jej muzyki w późniejszy obraz heavy metalu nie zamierzam ani trochę kwestionować.

Ta płyta w najmniejszym stopniu potwierdza główny zarzut odnośnie Budgie, mianowicie wtórność względem tytanów lat 70-tych, a głównie Led Zeppelin i Deep Purple. Rzecz jasna, porównań nie da się uniknąć, lecz z drugiej strony wzorowanie się na Zeppelinach nie jest wielkim grzechem.

Jeżeli w ogóle któraś z płyt Budgie potrafi porwać, nie pozwoli się nudzić, to spełni to zadanie "In For The Kill". Zespół prezentuje rasowego hard rocka ("In For The Kill", "Crash Course In Brain Surgery", "Zoom Club", Living On Your Own") lecz także nie zapomina jak fachowo gra się bluesa ("Hammer And Tongs").

Rodzynkami są dwa następujące po sobie numery. Po pierwsze wspomniany już "Zoom Club" - bardzo melodyjny jak na Budgie, ale jednocześnie okraszony świetnym, ciężkim riffem oraz zeppelinowski, przesiąknięty bluesem "Hammer And Tongs".

Budgie to zgrany kolektyw. Nie ma w nim takich indywidualności jak John Bonham, Ritchie Blackmore czy Jimmy Page, ale według mnie zasługuje na włączenie go do kanonu muzyki rockowej. To co im przeszkodziło w odniesieniu prawdziwego sukcesu to, jak mi się wydaje, ograniczona chłonność rynku na zespoły hard rockowe. Krytycy i fani mieli swoich faworytów, a dla Budgie po prostu zabrakło miejsca.