Budgie to w języku angielskim określenie żyjącej w Australii papużki falistej. Grupa Budgie powstała w Cardiff w 1967 roku jako Hill's Contenporary Grass. Założycielem i pomysłodawcą nazwy kapeli był wokalista i basista urodzony w 1950 roku - Burke Shelley. Główną cechą jego twórczości było mocne i ciężkie granie zbudowane na riffach, połączone z melodią. Na początku muzycy tworzyli kwartet, w którym oprócz lidera grali: Tony Bourge i Brian Gottard na gitarach oraz Ray Phillips na perkusji. Jednak w 1970 roku Gottard został wyrzucony z ekipy i Budgie zaistniało jako trio. Przez jakiś czas (w latach 1970 - 1971) występowali pod mianem Six Ton Budgie, ale później wrócili do jednowyrazowego określenia. Jako młodzi ludzie dużo słuchali The Beatles - nawet na koncertach prezentowali całą pierwszą stronę "Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band". Fascynowali się też angielskim bluesem (Peter Green, John Mayall, Eric Clapton) oraz formacją Led Zeppelin, której sporo coverów grali na swoich występach w klubach Walii. Wśród nich były "Whole Lotta Love" i "Good Times Bad Times". W repertuarze mieli także piosenki ekipy Fairport Convention. Próby odbywały się w starej szopie we wsi Drope, niedaleko Cardiff.

Po podpisaniu kontraktu wydawniczego z wytwórnią MCA, a w zasadzie z podległą jej jednostką Hummingbird Productions, pierwszy album zespołu został zrealizowany w "Studio Rockfield" w wiejskim domu koło Monmouth w Południowej Walii. Producentem był Rodger Bain, znany z produkcji pierwszych płyt Black Sabbath. Materiał nagrano na żywo i wszystko trwało kilka dni. Longplay, zatytułowany po prostu "Budgie", ukazał się w Anglii 3 września 1971 roku i zawierał osiem nagrań, po cztery na każdej ze stron winyla. Na froncie okładki autorstwa Davida Sparlinga też zadebiutowała papuga, ale na koniu w pełnym biegu. Ubrana w wojenny strój, nazwana Budgieman i stanowiąca maskotkę kapeli.

Zgodnie z deklaracjami lidera, album rozpoczyna się bardzo mocno i ciężko od porywającego riffami nagrania "Guts", po czym słychać przyjemną, akustyczną, delikatną, trwającą niespełna pięćdziesiąt sekund balladę "Everything In My Heart". Kolejny utwór, "The Author", początkowo o spokojnym brzmieniu, w bardzo ciekawy sposób przetwarza się w heavy - rockowe rytmy. Na krążku mamy dwa zdecydowanie wyróżniające się numery. Jeden z nich kończy pierwszą stronę. Jest to dosyć długa, prawie dziewięciominutowa kompozycja o dziwnej nieco nazwie "Nude Disintegrating Parachutist Woman" ("Naga Rozpadająca się Spadochroniarka"). Bardzo ciekawie i bogato zinstrumentowana, o różnorodnym tempie, z niezwykłymi zwrotami akcji, zwolnieniami i nagłymi przyspieszeniami, posiadająca zarówno typowo rockowe, jak i ciężkie brzmienie. Szczególnie godne uwagi jest genialne wyhamowanie i przejście rytmiczne z wykorzystaniem melotronu w okolicach siódmej minuty. Wokalnie, oprócz normalnego śpiewu, słychać tutaj również scat (w wykonaniu Bourge'a). Ten sam zabieg został także zastosowany na pierwszych wydawnictwach załogi Wishbone Ash.

Drugim znamienitym kawałkiem jest ostatni, ciężki jak czołg numer "Homicidal Suicidal" z melodyjnymi gitarami oraz potężnie i dynamicznie pracującą sekcją rytmiczną. Pamiętam jego tłumaczenie na język polski w naszym radiu w latach siedemdziesiątych, jako "Zabójczo Samobójczy". Ponadto mamy także w zestawieniu kolejne dwie pozycje, które można zaliczyć do ciężkiego rocka, czyli "Rape Of The Locks" i "All Night Petrol", i jeszcze jedną akustyczną balladę, tym razem trochę dłuższą, bo trwającą prawie dwie minuty, zatytułowaną "You And I".

Zremasterowany kompakt posiada cztery dodatkowe nagrania. Dwa z nich umieszczone były na singlu zapowiadającym czarny krążek w 1971 roku. Są to: "Crash Course In Brain Surgery" - niezwykle szybkie i niesamowicie chwytliwe, gdzie Phillips używa nawet takiego instrumentu perkusyjnego jak... marakasy, oraz skrócona czterominutowa wersja "Nude Disintegrating Parachutist Woman". Oprócz tego jest także "Spadochroniarka" w podobnie krótkiej postaci, a także "Guts", ale obydwa utwory nagrano w 2003 roku już w innym składzie. Na gitarze zagrał Simon Lees, a na perkusji Steve Williams, lecz to są późniejsze czasy.

Debiutancki album "Budgie" jest bardzo dobrą propozycją początkującego wtedy zespołu. Ta płyta przez teraźniejszych krytyków i recenzentów przyjmowana jest dobrze, lecz bez entuzjazmu. Moim zdaniem jest przez to trochę niedoceniana. Warto zwrócić uwagę na specyficzne głębokie, głuche brzmienie bębnów, które osiągnięte zostało celowo, poprzez poluzowanie membran. Poza tym dudniąca gitara basowa, bardzo charakterystyczny wysoki głos wokalisty oraz sprawne, melodyjne riffy i solówki gitar posiadające bluesowego ducha świadczyły wtedy o pojawieniu się na scenie rockowej niezwykłej formacji.