Im jestem starszy, tym bardziej zaczynają mi się podobać style muzyczne, którymi kiedyś gardziłem. Tak mam choćby z punk rockiem. A właściwie post-punkiem. Kiedyś jedynym zespołem tego nurtu, który mi "podchodził", był The Offspring, a i tak znałem jego twórczość raczej wybiórczo. Nie jestem wprawdzie strasznie wiekowy, ale chyba powoli proces starzenia się mózgu zaczyna postępować, bo coraz częściej szukam w muzyce dobrej melodii i chwytliwości. Po prostu dobrych piosenek, niekoniecznie ekstremy. Tylko tak mogę wyjaśnić, dlaczego tak podoba mi się choćby ostatni Megadeth. I tylko idąc tym tropem tłumaczę sobie, czemu zakochałem się w Billy Talent.

Przyznaję nie znałem wcześniejszych płyt Kanadyjczyków (swoją drogą dwóch z nich ma swojsko brzmiące nazwiska - Ben Kowalewicz i Aaron Solowoniuk). Trzy poprzednie albumy przesłuchałem pobieżnie, żeby mieć punkt zaczepienia przy pisaniu tej recenzji. Ostatnia płyta chłopaków, nazwana po prostu "III", w porównaniu z dwiema pierwszymi charakteryzowała się nieco złagodzonym brzmieniem - zespół postawił na artyzm, nie pazur. Na szczęście na "Dead Silence" jest cała masa punkowej energii. Co ja piszę, ten album energia wprost rozsadza. Jest szybko, melodyjnie i ostro. Weźmy choćby singlowe "Viking Death March". Marszowe tempo, ostre gitary i melodyjny jak cholera refren śpiewany na trzy głosy. Do tego tekst o upadku sytemu. Tak powinna wyglądać punkowa piosenka idealna. Zespół trzyma ten wysoki poziom już do końca, a przecież napisanie 14 równorzędnych piosenek to nie lada sztuka. Kiedy muzycy zwalniają, nie kierują się w kierunku popu ("Crooked Minds"), ale raczej bliżej im do stylistyki metalowej. Najbliższe mainstreamu są zagrane w stylu R.E.M. "Show Me The Way" i bardzo ładne "Stand Up And Run". Również utwór przedostatni na płycie, czyli "Swallowed Up By The Ocean", zaczyna pianino i śpiew Kowalewicza, a piosenka jest utrzymana w wolniejszym tempie, ale im dłużej trwa, tym jest ostrzej. Billy Talent wie, kiedy wyostrzyć brzmienie, kiedy zwolnić. Kiedy dodać swojej muzyce nieco słodyczy, a kiedy ma być ona gorzka, jak mała czarna bez cukru. Płyta fantastycznie kończy się tytułowym utworem - marszowym, świetnie zaśpiewanym. Wokale na tej płycie to oddzielna historia. Tak zawadiackiego śpiewania, jak na ostatnim krążku Billy Talent, dawno nie słyszałem. Ben potrafi śpiewać ultra melodyjnie, ale ma w głosie taką manierę, że każdy uwierzy, że ten facet chce podpalić świat. No i te wszystkie wielogłosy.

Album jest świetnie wyprodukowany (zasługa gitarzysty Ian D'Sa), brzmi potężnie, selektywnie i świeżo. Również oprawa graficzna rozwala. Okładka płyty autorstwa grafika z Australii Kena Taylora, przedstawiająca w komiksowej konwencji zatopione miasto, jest rewelacyjna. Niech mi ktoś teraz powie, że nie warto kupować albumów na płytach. Żadna "empetrójka" nie zapewnia takich wrażeń estetycznych, jak obcowanie z tak dopracowanym pod każdym względem wydawnictwem.

Ta płyta to po prostu ocean pozytywnej energii. Nie da się jej nie lubić, trudno się w niej nie zakochać. Krążek do (bardzo) głośnego słuchania (pozdrawiam sąsiadów). Panowie z Billy Talent sprawili, że jestem na kolanach. Jedna z najlepszych płyt zeszłego roku. Z pełną premedytacją wystawiam jej dychę.