Powinno być mrocznie i mrocznie oraz mrocznie. Ale nie jest. Pochodzący z Zielonej Góry zespół Artrosis, kojarzony na początku działalności z klasycznym rockiem gotyckim, na czwartej płycie ("Fetish", 2001) odszedł od takich dźwięków na rzecz klimatycznego grania, pop elektroniki i czasami industrialu. Potem trafiły się zespołowi dwie średnie płyty, długie przerwy, brak porozumienia z nowymi muzykami i w końcu Medeah - solistka i liderka Artrosis - przekonała dawny mózg zespołu, Macieja Niedzielskiego (instrumenty klawiszowe), do powrotu. I wszystko powinno zagrać jak należy...

A mroku tu jak na lekarstwo. Ja wiem, że zespół nie lubi się szufladkować. Oficjalnie powie, że grają dzisiaj klimatyczną muzykę z elementami różnych stylów. Ale identyfikowani byli i są z polska sceną gotycką. Trasy z Closterkellerem, występy na "Castle Party" w Bolkowie, wizerunek z czarną różą w tle i chłodnym spojrzeniem z fotosów, do tego trzy pierwsze płyty, które fani gotyckiego rocka doskonale znają. Ja wiem, że zespół musi się rozwijać i chce odkrywać nowe horyzonty. Tylko po co, jeśli na tych nowych polach ma niewiele do powiedzenia?

Płyta "Imago" jest dziwna i nierówna. Jest dużo utworów o syntetycznym brzmieniu, na przykład "Chcę znów tam być" czy "Doskonała", które mogłyby powstać w latach 80-tych. Kawałek tytułowy to dalekie echa brytyjskiego trip hopu, nie ma tu żadnego pomysłu na linie wokalne, w pewnym momencie zaczynają one nawet przeszkadzać. Jest też obowiązkowo niemiecka dyskoteka, którą reprezentuje piosenka "Nie tamta już", której bliżej do dokonań Wandy Kwietniewskiej i jej grupy Banda i Wanda niż twórców dark beatu. Na płycie znalazły się też bardzo popowe piosenki: "Fatalne przeznaczenie" i "Tysiąc prawd". Paradoksalnie to bardzo udane kawałki, najlepsze na całym albumie. Ładne, nieprzesadzone, z fajnymi melodiami. Melodiami, których bardzo na "Imago" brakuje.

Wiem, że niektóre fragmenty płyt "Ukryty wymiar" (1997), "W imię nocy" (1998) i "Pośród kwiatów i cieni" (1999) zestarzały się. Te albumy nie są dziełami sztuki muzycznej, ale mają swój klimat i niektóre piosenki pamiętamy do dziś. Patrząc, jaką drogę muzyczną przeszedł największy przyjaciel i konkurent Artrosis, Closterkeller - to jego dwie ostatnie, znakomite płyty "Aurum" i "Bordeaux" wyprzedzają o lata świetlne całą polską scenę gotycką. Słuchając nowych dokonań zielonogórzan, przypomniał mi się casus innego podobnego polskiego zespołu - Moonlight. Oby Artrosis nie podzielił ich losu.

Ale zostaje jeszcze jedno pole do obrony nowych piosenek - koncert. Oby się obroniły.

Przeczytaj: recenzja Natalii Sławińskiej.