Płytę otwiera utwór o nazwie "Fetish", co wcale nie oznacza, że jest śpiewany po angielsku. Zespół Artrosis postanowił, że po raz pierwszy płyty polsko- i anglojęzyczna będą miały takie same nazwy. Kompozycja tytułowa przypomniała mi "Na wieki wieków" z drugiej płyty. Jednak kolejny utwór nie pozostawia złudzeń, że nie mamy do czynienia z klonowaniem własnej twórczości, lecz z zupełnie nowym materiałem, a "Zniewolona myśl" dopełnia obrazu nowego brzmienia Artrosis. Nawiązania do "Pośród kwiatów..." słychać natomiast w utworze o nazwie "Prawda", który promuje płytę. Choć bez wątpienia jest to najbardziej nośny i delikatny numer, to miło jest odpocząć po industrialnej "Zniewolonej myśli". Kolejnym utworem, na który warto zwrócić uwagę, jest "Samuel". Jest to chyba najbardziej rozbudowana i zróżnicowana kompozycja Artrosis, jaka powstała i z pewnością jedna z najpiękniejszych. Mistrzowska aranżacja gasi lub wzmaga emocje, płynnie przechodząc z krzyku w szept. Drugim i ostatnim nawiązaniem do trzeciej płyty jest niemalże przebojowy, bardzo rytmiczny i gitarowy "Ostatni raz".

Choć na całej płycie jest bardzo mało gitar, to nie można jednak powiedzieć, że jest to album lekkostrawny. Wręcz przeciwnie, nie należy się raczej nastawić na psychicznie odprężenie przy przyjemnej muzyczce, lecz prędzej na absorpcję dużej dawki różnych dziwnych dźwięków. Można powiedzieć, że zespół odświeżył swój wizerunek, choć na pewno wielu dotychczasowych fanów będzie miało trudny orzech do zgryzienia. Nie da się ukryć, że grupa podąża drogą, na której w Polsce praktycznie nie ma konkurencji. Czas pokaże, czy elektorat Artrosis jest gotowy podjąć to wyzwanie.