"Czas i Byt" to najbardziej eksperymentalny twór Armii (jeśli w ogóle godzi się używać tego określenia w stosunku do tak konserwatywnej grupy). Krążek zaskakuje starych fanów zespołu niemal od pierwszej do ostatniej minuty. Obok tradycyjnego hardrockowo-punkowgo klimatu znajdziemy tutaj ciekawy flirt z muzyką ska i reggae, elementy już nie tak archaicznego hardore'u, oraz zaskakujące instrumentacje (pojawiają się epizodycznie klawisze, gitary akustyczne i nietypowe instrumenty perkusyjne), co wpływa dodatnio na jakość brzmienia - wydaje się bardziej urozmaicone i pełniejsze. Już pierwszy numer, "W niczyjej sprawie", pod koniec zaskakuje zmianą rytmu, po dość tradycyjnym, typowym dla kapeli początku utworu, taki "manewr" szczerze zaskakuje... Druga piosenka natomiast, "Archanioły i Ludzie", całkiem niespodziewanie atakuje słuchacza bezrefleksyjną, radosną harmonią, rodem z muzyki ska. W dalszej części zespół "ustatkowuje" się, ale nadal od czasu do czasu pojawiają się wspomniane wyżej elementy, w połączeniu z ciekawą instrumentacją.

Jednak żeby nie popaść w nadmierny optymizm, muszę wrzucić do ogródka Armii parę kamyczków: absolutnie nie rozumiem i nie toleruję praktyk niektórych grup polegających na zapełnianiu czasu płytowego piosenkami z poprzednich albumów... Tego właśnie dopuszcza się Armia krążku "Czas i byt".

Wydaje mi się, że dla fanów grupy jest to pozycja obowiązkowa, gdyż mogą tu poznać swoich ulubieńców od nieco innej, równie interesującej (jeżeli nie bardziej), strony. Jeśli chodzi o mnie, to uważam ten album za najlepszy, obok Triodante, w dyskografii Armii.