O Panie Ciemności! Tak dobrze pamiętam moment, w którym po raz pierwszy poczułam zapach Twej Chwały. Przyszedłeś do mnie nocą, by okryć moją duszę piekielnym całunem mroku. Ufnie podałam Ci swą dłoń. Razem otworzyliśmy bramy podziemnego Królestwa. Szliśmy tak ciemnym korytarzem, wtuleni w siebie, aż w końcu dotarliśmy do najgłębszej głębii Majestatu. Nagle rozdarła się szkarłatna kurtyna... Opuściłeś mnie. Zniknąłeś w gęstej mgle unoszącej się nad teatralną sceną... Wtedy usłyszałam demoniczny głos zapowiadający kolejną opętaną Sztukę - Piekielną Maskaradę. I tylko moja dusza drżała, gdy diaboliczne echo powtarzało Twe Wielkie Imię: Arcturus!

Pamiętam szok, jaki przeżyłam, gdy ukazało się "Turn Loose the Swans" My Dying Bride. Zupełna odmiana i nawet wspaniałe "As the Flower Withers" zostało przyćmione przez geniusz następcy. Podobnie jest z Arcturusem. Po niesamowitym debiucie: "Aspera Hiems Symfonia" nastąpiła odmiana i oto mamy "piekielną maskaradę". Trochę łagodniejsze brzmienie sięga obecnie nie tylko do muzyki symfonicznej, lecz także tradycyjnego heavy, ale przecież Takich pomysłów się nie zapomina. To prawdziwa diabelska maskarada. Potrafi ona opleść każdą mroczną duszyczkę. W otchłani jej dźwięków zatonie każdy, bez wyjątku. Bo Ta muzyka jest wyjątkowa. Jedyna w swoim rodzaju i niepowtarzalna. Wprowadzająca do najgłębszych głębin piekła. Ukazująca ból, który rani. Ale ból ten jest demoniczną rozkoszą. Diabelską Maskaradą...

"La Masquerade Infernale" to monument wzniesiony po to, aby udowodnić, że prawdziwa Sztuka nie zna granic. Zresztą, gdy w jednym miejscu, w jednym zespole spotykają się Tacy muzycy, siłą rzeczy powstać musi wiekopomne Arcydzieło, dalekie od jakichkolwiek porównań i zaszufladkowań. Bo gdzie szukać drugiego Hellhammera? Gdzie szukać tak charyzmatycznego klawiszowca jak Sverd? Kto byłby w stanie zaśpiewać tak jak Garm? To pytania czysto retoryczne. "La Masquerade Infernale" sprawia, że słuchacz ma nieodparte wrażenie, bycia obserwatorem (a w pewnym momencie nawet uczestnikiem) opętanej opery wystawianej na deskach piekła ("The Chaos Path", "Master of Disguise", "Painting my Horror"). Pozwala wędrować po niezbadanych jeszcze ścieżkach bezkresnego Kosmosu ("Alone"). Raz oplata zmysły grzesznym pięknem ciemności (smyczkowe "Ad Astra"), innym razem przeraża iście diabolicznymi żartami ("La Masquerade Infernale"). Po dwóch genialnych płytach (szczególnie po tej) wiadomo już, że Arcturus to nie zespół. To zjawisko, fenomen. Absolutna abstrakcja dla wszystkich, którzy uwielbiają szufladkować muzykę.

O Panie Ciemności! Dlaczego już kończysz swój Spektakl? Proszę, zostań ze mną i raz jeszcze otwórz bramy Mrocznej Chwały. Wiem, że to jest możliwe. Wiem, że znów przyjdziesz do mnie ciemną nocą, by porwać mnie w głąb Twych czeluści. Szkarłatna kurtyna rozerwie się na nowo. Upiorny głos zapowie teatralną Sztukę, Diabelską Maskaradę... A moja dusza wciąż będzie drżała, gdy diaboliczne echo powtórzy Twe Wielkie Imię: Arcturus...