Mniej uważny czytelnik być może weźmie "End Of The Weakness" za najnowszy wypust owianego legendą amerykańskiego Acheron, ale trudno chyba o większe nieporozumienie. Choć ekipy dowodzonej przez Vincenta Crowleya nigdy nie postrzegałem jako zespołu zdecydowanie wybijającego się ponad death-blackmetalową przeciętność, to przecież zawsze epatował on tym, co dla gatunku wręcz elementarne - mrokiem, agresją, ciężkim brzmieniem i diabelskim przesłaniem. Na "End Of The Weakness", debiutanckiej płycie warszawskiego Archeon, nie znajdziemy ich choćby w śladowych ilościach.

Wyjdę pewnie na kompletnego ignoranta, ale niech tam: ta płyta reprezentuje dokładnie to, czego metal jest, a przynajmniej w moim mniemaniu być powinien antytezą. Wymuskane, klarowne brzmienie, przebojowe, skoczne pioseneczki z melodyjnymi partiami klawiszy i błyskotliwymi solóweczkami, motyw z "Prząśniczki" (litości...) czy wariacja na temat "Tańca Węgierskiego" Brahmsa - oto "metal" widziany oczami pokolenia MTV. Nie sposób odmówić chłopakom warsztatu czy umiejętności pisania zgrabnych piosenek, ładnie to wszystko podane a Dark Tranquillity czy Children Of Bodom (oczywiste inspiracje) brzmią przy Archeon jak pierdolona nawałnica, ale czy tych jakości szukamy w płytach metalowych? Gdzie brud, gdzie kop w mordę, gdzie ciężar i agresja, gdzie Szatan? - pytam. Odpowiedzi na "End Of The Weakness" nie znajduję i ze spokojnym sumieniem zakładam, że twórcy tej płyty nie poznali by Rogatego nawet gdyby ich kopytem prosto w tyłek kopnął. Ładne piosenki dla ładnych chłopców z ładnych szkół, wszystko tu takie ładne, że aż pawia idzie puścić. Zabierzcie to cholerstwo ode mnie i nie każcie już nigdy słuchać.