Jako wieloletni fan Acid Drinkers i wielbiciel talentu wokalnego mr Pukackiego, mam podobny problem z odbiorem jego najnowszego projektu, jak dwa lata wcześniej z Titus Tommy Gunn. O co chodzi? Może po kolei.

Genezę powstania i skład Anti Tank Nun wałkowano już w tylu miejscach, że odpuszczę sobie przytaczanie informacji o tym skąd pomysł i kto oprócz Titusa generuje tam dźwięki, wszak wszyscy wiedzą, że chodzi przede wszystkim o młodego gitarzystę imieniem Igor.

Przejdźmy zatem do muzyki. Znając preferencje muzyczne Titiego, szczytem ignorancji byłoby oczekiwać po tym zespole jakichś wyszukanych dźwięków i utworów z pogranicza progresywnego grania czy acid jazzu. Jest prosto, do przodu i... topornie. Niestety - płyta jako całość mnie nie porywa. Są momenty lepsze ("Snake City" z fajnym, klimatycznym zwolnieniem, marszowe "Devil Walks"), są utwory które sprawiają, że noga zaczyna mi z lekka tuptać ("Mash", singlowy "If You Are Going Through Hell"), tym niemniej nie mogę pozbyć się wrażenia, że nawet teraz, pisząc te słowa, słucham Zakonnicy trochę z przymusu.

Rozłóżmy zatem materię dźwiękową na czynniki pierwsze. Utwory: krótko rzecz ujmując - szału nie ma i dupę mam wciąż na swoim miejscu. Są co najwyżej poprawne. Nie powodują przyspieszonego bicia serca, nie chcę przy nich szaleć, gwałcić i mordować. Grają? Ok. Przestali? Włączmy coś innego. Nieoszlifowany diament: nie mogę się przyczepić do gry Iggiego na płycie. Chłopak wymiata. Ma talent, umiejętności i co najważniejsze wyobraźnię, która pozwala mu zdziałać z wiosłem naprawdę wiele. Skutkuje to kilkoma naprawdę fajnymi popisami solowymi. Z drugiej jednak strony nie widzę powodów do stawiania go na piedestale wśród aktualnie popularnych gitarowych wymiataczy. Być może kiedyś, a być może niespecjalnie jaram się solówkarzami. Basisto - wokalista: kibicuję Titusowi od lat. I chociaż do dziś najbardziej rozczula mnie jego węgierski-angielski z pierwszych płyt Kwasożłopów, do wokali nie zamierzam się przypieprzać. Dobrze wmontowany bas (np. fajne punktowanie w zwrotce "Devil Walks") dopełnia obrazu. Czynnikiem, który kładzie w moim odczuciu tę płytę jest perkusja (w tym aspekcie również kulał Titus Tommy Gunn). Zwłaszcza szybkie partie negatywnie się tu wybijają. Kwadratowe umpa umpa (lub jak kto woli: łup-jeb) bez polotu. Najgorszy pod tym względem fragment płyty: "Its Good To Be Someone" (od solówki do końca - tragedia! Jak można tak spierdolić potencjalnie fajny rytmicznie fragment?). Wyobraźnia podpowiada mi, ile by zyskały te kompozycje, gdyby napędzał je Ślimak. Być może stąd też w jakimś stopniu mój prywatny problem z odbiorem tego materiału - garowy Acidów zawiesił poprzeczkę na tyle wysoko, że każdy inny nadający rytm pod odgłosy paszczą Titusa będzie miał u mnie pod górkę.

Mam nadzieję, że tym razem nie powtórzy się historia "La Peneratica Svavolya" i nie zobaczę "Hang'em High" wśród płyt nominowanych do "Fryderyka", gdyż dla mnie oznaczałoby to raczej kiepski rok, jeśli chodzi o ciężkie granie. A w kategorii pobocznych projektów Titusa, na pozycji liderów niezmiennie Albert Rosenfield obok stareńkiego Para Wino Band. A tymczasem nowy Acid już na jesieni!