Zawsze ceniłem zespóły, które w odważny sposób mieszały gatunki, ale też z niepokojem patrzyłem jak z hybrydy dwóch gatunków powoli przechodzą na jeden z nich, zazwyczaj na ten, którym do tej pory tylko wzbogacali swą twórczość. I o ile w przypadku Sentenced zostałem niewolniczym wielbicielem ich nowego stylu (nie zapominając oczywiście o geniuszu "Amok" czy "North From Here", nie bijcie!), o tyle w przypadku Amorphis skrzywiłem się z pewnym niesmakiem. Wyszedłem bowiem z założenia, że dopóki mieszali death metal z rockiem, byli niesamowicie oryginalni, natomiast gdy zaczęli grać muzykę łatwą i przyjemną - stali się jednymi z wielu, zwykłą hard rockową kapelką.

No cóż, błądzić to rzecz ludzka. Zbłądziłem więc i ja wydając tak paskudny osąd, bo panie i panowie... Ta płytka wcale nie jest taka be, powiem więcej - z tym krążkiem nic tylko iść w tany. Nowy Amorphis jest bowiem świeżutki jak jajka z GSu czy rumiane dziewki spod miejscowej remizy. Nie ma tu odrobiny ironii, bo przecież Finowie już od lat wychwalają to, co ofiarowuje im natura, nieprzypadkowo opierając się o kanony narodowego eposu i folkloru. Hej, ależ mnie to kręci, serio! I tak szczerze powiedziawszy jestem zaskoczony, bo tą płytą ci panowie udowodnili, że rozwijają się jak zawilce na wiosnę, a w ogóle "Elegy" to przy "Tuonela" to beknięcie. Dla mnie ta płyta to prawdziwa rewelacja i jeśli lubicie dobrą muzykę, to dawno powinniście przestać czytać moje wypociny i pruć po nią do najbliższej stacji benzynowej (tam też podobno można to kupić!). Hej!